Lang gerekte stranden en ondergrondse watervallen

Na een 34 uur durende vlucht kwam ik dan eindelijk aan in Auckland Airport op mijn verjaardag. Daar had de luchtvaartmaatschappij wat leuks voor mij in petto: namelijk een speurtocht naar mijn bagage, wat uiteindelijk nog in Sydney bleek te liggen. Gelukkig wist ik met het vliegveld te regelen dat mijn backpack 's avonds afgeleverd zou worden bij mijn hostel, zo kon ik dus nog prima van mijn dag genieten en gelukkig had ik ook geen last van een jetlag. Overigens, het viel me op dat ze bij binnenkomst in NZ behoorlijk streng zijn met het meenemen van voedsel, je moet exact aangeven wat je bij je hebt anders mag je een aardige smak geld betalen. Zo sprak ik die avond Larry uit Seattle die vergeten was dat hij een appel bij had, ofwel een 400 NZD boete, oeps.

Het eerste wat je opvalt als je Auckland binnen rijdt is de gigantische Sky Tower: een paar honderd meter hoog, futuristisch bouwwerk wat van verre de skyline tekent. Zodra je de bus uitstapt wordt gelijk het uiterste van je conditie gevraagd als je heuvel na heuvel na heuvel beklimt, want Auckland is niet alleen omringd door vulkanen, deze grootse stad is er op maarliefst 50 gebouwd! De stad heeft een bijzondere sfeer, de talloze mooie parken en schattige universiteitsgebouwen staan in contrast met de wolkenkrabbers en malls op Queenstreet.

De volgende dag ben ik maar Mt. Eden gelopen, een van de slapende vulkanen waar de krater nog goed van is te zien. De grond wordt door de Maori als heilig beschouwd, dus je mag er niet op lopen. Vanuit Mt. Eden had je een goed uitzicht over de skyline van Auckland, maar ook kon je duidelijk tientallen vulkanen onderscheiden, die als groene heuvels uit de stad omhoog komen. Daarna ben ik verder gaan wandelen naar Cornwall park, een zeer groot, oud en goed onderhouden park aan de voet van een andere vulkaan. Als je helemaal naar boven wandelt kom je uit op One Tree Hill, maar na heel wat rondjes gelopen (en uiteindelijk mijn familie maar geraadpleegd) te hebben kwam ik erachter dat de One Tree helemaal niet bestaat. Jammer genoeg is hij in 2002 omgehakt tijdens een protest. Desalniettemin is het uitzicht adembenemend en de top van de heuvel wordt gekenmerkt door een grote obelisk en het beeld van een Maori stamhoofd, een eerbetoon aan de vroegere eigenaar die het park geschonken heeft aan de bevolking en ook een voorliefde had voor de Maori cultuur. Over het ontstaan van de vele vulkanen bestaan hier nogal wat speculaties, maar zoals de Maori legende vertelt zijn ze ontstaan tijdens een woede uitbarsting van een stamhoofd toen hij erachter kwam dat zijn dochter zonder zijn toestemming was getrouwd met haar geliefde. In de hoop haar terug te halen stuurde hij stromen lava en vuur op het stel af en vernietigde hij alles wat op zijn pad kwam.

Nog iets dat mij opviel is dat Nieuw-Zeeland er een handje van heeft om alles net even ietsie anders te doen. Zo is de verkeersrichting niet alleen tegenovergesteld, maar zijn de koeien zwart. Met witte vlekjes.

De volgende halte na Auckland was Whangarei, een dorpje bekend om haar watervallen. Ik zat in een ontzettend leuk hostel wat zich deels in het huis van de eigenaren bevindt. Peter en Noell zijn een lief, oud koppel en dat is ook precies de sfeer als je het kleine hostel binnen komt. Hier ontmoette ik Julie en Lucia uit Frankrijk, met wie ik later die avond heb genoten van mijn eerste lokale Ginger Beer in een pub. Overdags ben ik gaan lopen naar de Whangarei Falls, die zeker een aanrader zijn. Ze zijn redelijk hoog, maar hebben daarnaast een mooi stukje natuur om zich heen. Voor als je je voor het eerst in de Kiwi (zo wordt de bevolking genoemd, Nieuw-Zeelanders of Nieuw-Zeeuwen bestaan immers niet) natuur bevindt zoals ik is het denk ik wel een stuk indrukwender dan het misschien daadwerkelijk is, want Nieuw-Zeeland heeft heel wat moois te bieden. Het land kent een bijzonder landschap wat je denk ik niet snel ergens anders vindt; de bossen bestaan namelijk uit een mix van dennebomen, varens en palmbomen, gewoon vanalles door mekaar en dus heel apart om te zien.

De volgende bestemming was Paihia, nog verder naar het noorden van het land. Het is een leuk, zonnig strandplaatsje in The Bay Of Islands, zoals het gebied heet. Het doet zijn naam dan ook eer aan, want als je over de kleine boulevard loopt zie je gigantisch veel eilanden, van kleine rotsblokken met een boompje of twee naar groene bewoonde heuvels. Ik ben blij dat ik wat langer in Paihia gebleven ben, want in de omgeving is vanalles te doen, bovendien was het eenvoudig om een slaapplek te vinden, op Kings Road stikt het van de hostels. Na aankomst ben ik met de ferry naar Russel gevaren, een schattig dorpje op een schiereiland. In de tijd dat het verdrag tussen de Engelsen en de Maori werd getekend, is dit waar de Britse schepen aanmeerden. Het dorpje heeft door de manier van bouwen nog steeds een beetje een nederzettingssfeer, maar vooral heeft het een mooie natuur om zich heen. Ik heb gehiked door het Korrorareka Point Scenic Reserve en mijn tocht vervolgd naar de top van de heuvel, het Flagstaff Historic Reserve. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de Bay Of Islands, waar Paihia en Urupukapuka Island in volle glorie liggen te stralen. Tijdens mijn wandeling stuitte ik op een vreemde vogel. In mijn hopeloze zoektocht naar wilde kiwi's en in de hoop er een op klaarlichte dag gevonden te hebben, volgde ik de vogel en kwam ik uit bij twee kuikens en hun moeder. Mijn camera had ik natuurlijk al lang paraat, dus ging ik als een Japanner tekeer wat betreft de vogels. Ookal had ik toen natuurlijk al door dat het geen kiwi was, was ik toch nieuwsgierig naar wat het beest dan wel voor naam droeg. Dus ben ik naar een dorpeling gestapt die mij wist te vertellen het dier een Weka was, een niet vliegende vogelsoort die sinds dat het opnieuw is uitgezet een ware plaag vormt op het eiland.

De volgende dag ben ik naar het nabij gelegen dorp Waitangi gelopen, ofwel de "geboorteplaats" van Nieuw-Zeeland. Op de Waitangi Treaty Grounds wordt vanalles verteld over het ontstaan van dit onafhankelijke eiland. In de 19e eeuw stelde de Britse kapitein Hobson het verdrag op waarbij Engeland Nieuw-Zeeland volledige onafhankelijk verklaarde. Op 6 februari, een tegenwoordig nationale feestdag, werden Maori stamhoofden vervoerd naar Russel met de Whare Waka, een 35 meter lange kano gemaakt uit een gigantische kauri boom en die bestuurd wordt door 80 man. De kano is in het park te bewonderen. Op Russel tekende 40 stamhoofden, waaronder een vrouw, het verdrag en werd Nieuw-Zeeland teruggeschonken aan de Maori, het volk uit Polynesië dat het land eeuwen geleden heeft ontdekt. The Treaty of Waitangi werd in de 20e eeuw geschonken aan de bevolking en hangt nu ten toon in het museum.

In het park stond ook Te Whare Runanga, een klassiek Maori meeting house wat zowel functioneert tijdens kerkdiensten en rituelen als begrafenis- en feesthal. Hierbinnen werd door een Maori groep in traditionele kleding de haka opgevoerd, de begroetingsdans die tevens ook bedoelt is om te intimideren. Zo weten gasten dat ze welkom zijn, maar hen niet als vijand tegemoet moeten gaan. De haka dans en zang betrekt een hoop gestamp, slagen, schreeuwen, speren en knotsen, maar vooral natuurlijk de alom bekende grote ogen, boze mond en ver uitgestoken tong.

Na het park besloot ik dat er na 3 dagen hiken nog wel een wandeltochtje bij kon. Uiteindelijk heb ik die dag toch zo'n 25km gewandeld, maar het was absoluut de moeite waard: wat een geweldige wandeling was dat! Tijdens mijn tocht kwam ik allerlei bijzondere vogels tegen, zoals de Tui (maakt mooie geluiden) en een boom vol nesten met Pied Shags en hun jongeren. Over een soort steiger liep ik door het Mangrove Forest; een moeras vol mangrovebome die uit het water en de modder omhoog lijken te komen. De tijd lijkt er stil te staan, maar toch gebeurt er vanalles onder de grond: er zijn miljoene gaatjes waar lucht uit komt en in de modder hoor je continue het geplop van de vorming van nog meer gaatjes, heel apart. Een uur of wat later kwam ik uit bij de Haruru Falls, de watervallen zijn minder hoog dan in Waitangi, maar wel breder. Maori jongeren springen hier regelmatig van de watervallen af de rivier in. Toevallig was de man die ik eerder de Haka had zien optreden hier ook.

Het volgende dagtripje ging naar Kerikeri waar ik eerst nog een paar uurtjes heb rond gewandeld. Het is een klein plaatsje waar op zich niet zo veel te beleven valt, maar waar wel een chocoladefabriekje staat, dat kon ik natuurlijk niet zomaar links laten liggen! Bij aankomst bleek het echter meer een dure winkel te zijn waar je vanachter een raam kon zien hoe alles gemaakt werd, maar ik kon me daar uiteraard prima vermaken. Maneka Confectionaries maakt allerlei delicatessen van chocola en meestal macadamianoten, iets wat in Nederland toch lastig te krijgen is. Bij binnenkomst krijg je gelijk wat samples in je handen gedrukt, in mijn geval "macadamia butter toffee crunch" en "white chocolate lemon truffle", héérlijk. Ik had graag nog van meer genoten, maar de prijzen lagen helaas behoorlijk wat boven mijn budget.

Na de Bay of Islands zette ik mijn reis door naar Hamilton. Deze stad zelf is vrij uitgestorven en saai, dus als je tegen een Kiwi zegt dat je naar deze stad gaat krijg je meestal een sarcastische "Hah hah, have fun in Hamilton..." terug. De reden dat ik hier een paar nachten verblijf is dan ook uiteraard niet de levendigheid van de stad. Hamilton ligt erg centraal en precies in het midden van een aantal activiteiten die ik graag wilde doen, bovendien is het erg makkelijk toegankelijk per bus.

Activiteit nummer één was een bezoek aan Matamata. Voor Lord Of The Rings en The Hobbit fans beter bekend als Hobbiton en The Shire! De Duitsers die ik de avond ervoor had ontmoet gaven me een gratis lift, dus dat was helemaal mooi meegenomen, handig toch die hostels. Vanaf The Shire's Rest rijd je met een busje The Shire binnen, wat -geloof het of niet- er exact hetzelfde uitziet als in de films! Alles is precies in tact gebleven, tot in de kleinste details: de appeltjes op de bank, de kleren aan de waslijn, enz. De tour duurt 2 uur en je krijgt super veel leuke feitjes en weetjes te weten. Hobbiton is gebouwd op het land van drie boeren, waar voor het filmen natuurlijk vanalles aan veranderd moest worden. Zo begint deel 1 van de boeken met hobbits die onder de pruimenboom van pruimen genieten. Maar omdat er slechts perenbomen stonden hebben ze tijdens de shooting alle blaadjes van de bomen geverfd om ze tot pruimenbomen om te toveren. De mooie boom boven Bilbo's huis is eigenlijk deels nep, langs de weg vond de regisseur een dode eikenboom die ze vervolgens in stukken hebben gezaagd en als puzzel in elkaar hebben gezet. Omdat de boom natuurlijk geen bladeren meer had hebben ze uit Taiwan 20.000 handgemaakte nepblaadjes geïmporteerd. Hobbiton bestaat uit 44 hobbitholes, waar nog niet eens de helft van in beeld komt, maar de regisseur vond dat fans niet teleur gesteld mochten worden als ze Hobbiton ooit zouden bezoeken, dus liet hij er nog een paar bij bouwen. En het heeft gewerkt, je hebt helemaal niet het idee dat je op een gewone set loopt maar het voelt echt alsof je deel uit maakt van een van de films, mission accomplished zou ik zeggen. Hobbiton wordt 5 dagen per week onderhouden, het hele jaar door, en daarvoor zijn er 15 tuinmannen en 20 technici in dienst, alles over voor de Tolkin fans. Overigens, om een rol als hobbit te krijgen mocht je niet langer zijn dan 1.63m, dus de meeste hobbits zijn gespeeld door kinderen. Aan het eind van de tour mochten we genieten van een hobbit biertje in de bekende stenen bekers en weliswaar in de echte Green Dragon Inn.

De volgende dag nam ik de bus naar de Waitomo Caves, waar ik als eerst de Glowworm Cave bezocht. Deze gloeiwwormen zijn larven die zodra het donker wordt fel blauw gaan gloeien, het lijkt dan net een sterrenhemel in de grotten, echt heel gaaf. De reden dat de diertjes oplichten is dat ze zo muggen en vliegjes aantrekken, die via de rivieren de grot binnen treden. Als je het plafond oplicht zie je miljoenen slijmdraadjes bungelen, waarmee de wormen de insecten vangen. Met een boot vaar je onder een soort melkweg van glowworms door. Na de tour bezocht ik de Ruakuri Cave voor een heel ander manier van grotten beleven, namelijk blackwater rafting. Met een wetsuit, helm met een lamp en een tube waan je je de donkere grot binnen. Natuurlijk houdt raften in een grot niet in dat je een beetje relaxed in een band gaat rond dobberen, al hadden we wel een mooi momentje waarin we in het donker in een stroom onder een grote hoeveelheid glowworms dreven. Het raften zelf is zo ontzettend gaaf! Je klautert tussen de rotsblokken en stalagtieten en -mieten, je wordt meegesleurd in stroomversnellingen en het beste: je springt van de ondergrondse watervallen af! Om dat laatste nog wat spannender te maken (en veiliger) spring je achterstevoren van de waterval af, dus je hebt werkelijk geen idee waar je terecht komt. Na ons grotavontuur werden we warm ontvangen met een douche, soep en een bagel. Daarna nog even bijgekomen in een caféetje met twee Engelse meiden onder het genot van een Chai Latté en een gezellige busrit terug naar Hamilton met een Amerikaanse met wie ik eerder de glowworm tour had gedaan.

Dagtripje nummer 3 ging naar Raglan, ofwel het surfparadijs van Nieuw-Zeeland. Het heet niet voor niets zo want zowel de golven als het strand zijn erg breed en het water rolt lang door, het zand is er overigens zwart. Het is deze week nogal stormachtig dus de golfaanvoer uit de oceaan was volgens de lerares best ruw en de golven waren aardig hoog. Dat maakt het misschien wat zwaarder, maar zeker niet minder leuk! Het surfen ging me best aardig af en ik had een leuke groep en instructrice, en wat voor een: ze behoort tot de top van de vrouwelijke Kiwi surfers! Al met al dus weer een geslaagde middag en ik kreeg ook nog een gratis rit terug naar het hostel van iemand uit mijn surfgroep.

Morgen zet ik mijn reis voort naar Rotorua, ik houd jullie op de hoogte! De foto's komen er binnenkort op te staan (en op facebook).

Stay tuned!
Sanne