Besneeuwde vulkanen en warme stranden

Zodra je de bus uit stapt komt een penetrerende walm je te gemoed en vraag je je af of de persoon voor je misschien een beetje last heeft van zijn of haar Mexicaanse bonenschotel van de avond tevoren of misschien een eitje te veel op heeft. Maar dan valt ineens alles op zijn plaats: je bent in Rotorua!

Rotorua is het dorp gelegen aan het Rotorua meer, omringd door warm waterbronnen, geisers en zwavelpoelen. Vooral dat laatste is dus goed te ruiken! Het museum van Rotorua vertelt je tot in de kleinste details hoe deze geothermische activiteit is ontstaan. Het komt erop neer dat Nieuw-Zeeland precies op de grens ligt van twee tektonische platen, namelijk de Australische en de Pacifische. De Australische plaat duwt de Pacifische naar beneden, maar doordat de oppervlakten natuurlijk niet egaal zijn ontstaan er gaten. Rotorua is een plaats die zich boven zo'n gat bevindt; de hitte van de aardkern verwarmt er het water tot het kookpunt. De Maori zelf hebben echter een iets andere opvatting van het fenomeen. Hun legende vertelt dat lang geleden toen een stamhoofd Rotorua ontdekte en hij de ijzige bergen beklom, zijn medegangers het af moesten leggen. Toen hij ook zelf bijna aan de kou ten onder ging, bidde hij tot zijn voorouders. Zij stuurde van verre warmte op hem af en zo is Rotorua ontstaan. Het museum laat ook zien hoe de Maori zich aan hebben gepast aan het landschap en zo wisten te overleven en hoe Rotorua zo'n 200 jaar geleden van klein dorpje is veranderd in een van de grootse toeristen attracties in Nieuw-Zeeland. Om een mooie tweede week af te sluiten ben ik 's avonds lekker uit eten geweest bij de Thai met Morgan, een vriendin die ik bij de glowworm caves heb ontmoet, en vonden we een chille club vol met Maori bevolking. Ofwel een onvergetelijke avond.

Maargoed, terug naar de warmte! Om al dit hocuspocus eens met eigen ogen te zien, ben ik de volgende dag naar Whakarewarewa "The living thermal village". Voor mij was dit een extra leuk uitstapje, want 9 jaar geleden ben ik hier ook met mijn ouders en oma geweest! Ik was benieuwd in hoeverre het nog hetzelfde was en lucky me, alles stond nog precies op zijn plek. Van de brug waar Maori kindjes in de rivier springen om muntjes van toeristen op te duiken tot aan het podium waar de bevolking haar Haka en andere liederen opvoert. Opnieuw een leuke ervaring dus! De bevolking leeft hier "gewoon" tussen de stomende vijvers van een graad of 98 en loopt op haar blote voeten, dat terwijl ik de hitte al door de zolen van mijn Vans voel stomen, ik doe het ze niet na. In het dorp bereid men haar Hangi: langzaam, onder de grond gekookt voedsel als vis, vlees en kumara (zoete aardappel). Ik mocht zelf genieten van een maïskolf die werd gekookt in een van de warm waterpoelen. Het park heeft ook een aantal wandeltochten die je langs bijzondere plaatsen brengen, zoals neongroene meren en dikke kokende plassen waar de modder met veel geluid omhoog blubbert. Het hoogtepunt is de Pohutu geiser, die grofweg eens per uur omhoog komt en zo'n 40m de lucht in kan spuiten!

Naast het culturele aspect, heeft Rotorua ook nog een bijzondere activiteit te bieden die je eigenlijk nergens anders ter wereld kan doen, namelijk ZORBing! Wat is een ZORB nou weer, hoor ik jullie denken.. Het is een grote, sterke doorzichtige bal die met lucht wordt gevuld. Vervolgens ga je in de bal zitten en word je simpelweg van een berg afgeduwd. Een hele leuke ervaring! Bij het bedrijf OGO mocht ik eerst plaatsnemen in de fishpipe, dit is een bal die niet naar beneden rolt, maar die aan 2 kanten vast zit aan een machine die je zo'n twee minuten als een malle laat ronddraaien. Gelukkig had ik daarvoor niets gegeten, anders was het misschien een wat minder plesante ervaring geweest. Daarna was het tijd voor de echte ZORB, en om het nog leuker te maken en omdat het lekker warm was werd de bal ook nog gevuld met water. Het gaat super hard en je vliegt alle kanten op, als jullie eens de kans krijgen: zeker doen!

De volgende dag reed ik door naar Taupo, gelegen aan het gigantische Lake Taupo, ter grootte van Singapore. Het meer is prachtig, en in de verte tekenen drie grote vulkanen de horizon. Ik ben lekker bijgebruind op het strand, maar zwemmen was me toch een beetje te koud. Het meer is namelijk ooit ontstaan na de uitbarsting van een vulkaan, maar omdat de krater verstopt zat, veroorzaakte het een gigantische explosie. Uit historische archieven is gebleken dat de rook van de explosie dagen later in China en zelfs in Rome werd waargenomen. De deflatie die ontstond vulde zich met het smeltwater uit de bergen en zo ontstond het meer. Met een boot zijn ik en mijn roommate Farid naar de Maori Carvings gevaren. Na 2 uur varen kom je uit bij een grijze klif waarin een groot Maori gezicht is gegraveerd, in de rotsen ernaast zijn ook nog een aantal andere figuren gebeeldhouwd. Een kleine domper in het verhaal was echter dat ze helemaal niet lang geleden door de Maori zijn aangebracht, maar in de 20e eeuw door een aantal Schotten, die vonden dat het landschap nog wel iets extra's kon gebruiken. Gelukkig maakt dat de carvings niet minder mooi en het verklaart ook waarom een van de mannen hun vriendin in vol ornaat staat te stralen...

Nog iets wat ik geleerd heb tijdens deze boottocht: vergeet alsjeblieft je zonnenbrand niet als je hier op reis bent, je verbrandt hier levend! Het gat in de ozonlaag ligt namelijk recht boven Nieuw-Zeeland en zo ging ik dus binnen een dag van een sunkissed tan naar een kreeftenhuidje. Oeps.

Na Taupo zette ik mijn tocht door naar het vulkanendrietal, namelijk naar Tongariro National Park (waar ik in een ontzettend leuke lodge verbleef met een indoor klimhal). Op weg van Taupo naar het park zie je het landschap met de meter veranderen. Het is er ruw, dor en droog, maar toch mooi. Het is een apart gezicht, de weg splits het landschap in twee; aan de ene kant is het er groen en levendig, aan de andere kant bruin en dood. In Taupo had ik al een mooi uitzicht op de vulkanen Mt. Tongariro (1997 m), Mt. Ngauruhoe (2287 m) en Mt. Ruapehu (2797 m), maar van dichtbij zijn ze toch wel erg indrukwekkend. Alle drie hebben ze iets bijzonders en zien ze er compleet anders uit, de toppen van Ruapehu zijn het hele jaar door besneeuwd en in de winter wordt deze vulkaan als skigebied gebruikt. Mt. Ngauruhoe daarentegen is een perfect symmetrische, kegelvormige vulkaan. Als je mij als kind zou vragen om een vulkaan te tekenen, dan is dit hoe dat eruit zou zien! En om het dan nog wat leuker (en Lord of the Rings fans een beetje jaloers) te maken, dit is de vulkaan die Peter Jacksom voor de films heeft bewerkt tot Mt. Doom! En wat nu door je hoofd gaat klopt, ik ben in Mordor!

De volgende dag stonden we vroeg op en klommen we om 7 uur in de shuttle die ons naar Mt. Tongariro bracht. Dit is dan misschien de laagste en "platste" vulkaan van de drie, maar laat je niet bedriegen, het is absoluut niet zomaar even een heuveltje. Wat ik hier ging doen dan? Ik vond dat het tijd werd om mezelf eens een beetje uit te dagen en dus besloot ik om mezelf op te geven voor de Tongariro Alpine Crossing! Een tocht van 20 kilometer over steile vulkaanruggen, langs stomende kraters en over scherpe vulkaanrotsen die bij slecht weer zo'n 9 uur in beslag kan nemen. Gelukkig was het heerlijk weer en ontmoette ik Melanie uit Duitsland, met wie ik uiteindelijk de hele wandeling heb gelopen. En wat waren we blij met elkaar, want op sommige stukken werd toch aardig wat van je lichaam en conditie gevraagd en dan ben je toch blij dat je niet alleen bent! Ondanks dat het beneden warm was, was het 2 km hoger toch aardig aan het vriezen (vandaar dat ik een week later nog steeds snotterend rond loop). Gelukkig werd je van tevoren goed ingelicht bij het inschrijven. Ook moest je daar met een handttekening aangeven dat je je bewust bent van de vulkanische activiteit van Tongariro en dat betreding volledig op eigen risico is. Dat maakt het natuurlijk wel wat spannender, zeker als je vervolgens een folder in je handen gedrukt krijgt "wat te doen bij een vulkaanuitbarsting", geen broodje aap verhaal dus. Al deze voorzorgsmaatregelen zijn niet voor niets, in 2012 is de Upper Te Maari Crater twee keer uitgebarsten en is de wandelroute een jaar gesloten geweest wegens een te hoog risico en een aantal onbegaanbare paden. Het pad is inmiddels al weer open, maar Te Maari niet minder actief, want ook in 2013 is ze drie keer tot een kleine uitbarsting gekomen, maar verder zonder schade. Wel wordt er geadviseerd om door te lopen in de "danger zone" en overal staan er borden "dangerous active volcanic hazard".

Maar terug naar de tocht, in een woord geweldig en tot nu toe denk ik wel de highlight van mijn bezoek aan Nieuw-Zeeland. De eerste 4,5 km van de tocht is eenvoudig, het is vlak en er ligt een duidelijk wandelpad. Het landschap is adembenemend en bestaat uit een grote gele vlakte met duizende grote, zwarte rotsblokken her en der verspreid. Dan besef je je ineens dat dit niet zomaar stenen, maar dat deze giganten ooit met de ruwe kracht van een uitbarsting uit de vulkaan geworpen zijn, wow. Op dit moment bevind ik me dan ook echt in Mordor, het ziet er werkelijkwaar exact hetzelfde uit! Melanie en ik hadden natuurlijk ons fanmomentje waarin we het gevoel kregen dat we Middle Earth gingen redden, helemaal toen we meenden de plek gevonden te hebben waar Frodo en Sam zich achter een steen verschuilden. Maar laat ik me niet te ver meeslepen in mijn fantasie, terug naar de realiteit.

De eerste klautertocht viel gelijk zwaar. Het duurde waarschijnlijk net zo lang als het eerste stuk dag we gelopen hadden, maar was dit slechts 0,5 km. En om er een schepje boven op te doen, er was ook geen pad meer! Dat wil dus zeggen: klauteren over de opgedroogde lavarotsen en goed uitkijken waar je je voeten neer zet, "One does not simply walk into Mordor" is hier wel van toepassing, maar het is de moeite absoluut waard. Bovendien wordt hard werken beloond, want ons stond een prachtig uitzicht te wachten! Op het hoogste punt bevindt zich de Red Crater. Ik heb nog nooit zo'n mooi staaltje natuurgeweld gezien! De krater is diep en heeft felle donkerrode en -groene wanden, maar wat mij het meest verbijsterde was dat je op een bepaald punt kon zien dat de aarde letterlijk in tweeën was gescheurd! Een groot gapend gat omringd door twee vlijmscherpe, puntige rotswanden. Heel indrukwekkend. Daarnaast kan je precies zien hoe en waar de lava gestroomd heeft, want op sommige plekken zie je het opgedroogde druipsel over de bergtoppen bungelen. Ook is duidelijk te zien dat deze vulkaan niet slaapt, want je ziet de warmte boven de krater golven als asfalt op een warme zomerdag. Een aparte combinatie met de vrieskou en hoopjes sneeuw, en een verklaring voor mijn keelontsteking.

Na de Red Crater gaat de tocht steil naar beneden, maar omdat aan deze kant geen rotsen of stenen liggen, maar slechts as en gruis, is dit toch iets lastiger dan gedacht en gaat menig wandelaar een keer op zijn snufferd. Onderaan deze stofwolk zie je weer een heel ander soort landschap, namelijk drie turqoise gekleurde poelen die me een beetje aan Rotorua deden denken. Bovendien ruikt het ook zo. Verderop ligt Blue Lake, die haar naam eer aan doet, dit vulkanische meer is inderdaad fel blauw.

Daarna wordt het landschap minder ruig, maar schijn bedriegt, naast ons ligt namelijk die actieve Te Maari krater! Hier staan dus al die waarschuwingsborden en ik begin te begrijpen dat het absoluut geen grootspraak is, want als ik in de richting van de krater kijk zie ik er grote stoomwolken uit komen en ook kan ik kapotte en omvergeblazen borden en hekken zien als gevolg van de afgelopen uitbarstingen, zo actief dus! Gelukkig is het maar stoom en geen rook, want waar rook is...

Na Te Maari verschijnt er weer een wandelpad, het is vlakker en nog zo'n 5 km tot de eindbestemming, het bord geeft aan dat het nog ongeveer 1,5 a 2 uur lopen is. Eitje, zou je denken. Tot dat je op je horloge kijkt en je je beseft dat de bus over een uur vertrekt, rennen dus! Ofwel, wat voor de meesten een adempauze was, was voor Melanie en mij dus nog een pittige race tegen de klok. De bus zou niet wachten, en als je te laat dreigde te komen, moest je bellen zodat er op je gewacht werd. Dat is heel leuk en aardig, als het nummer op meneer de buschauffeurs visitekaartje ook daadwerkelijk in gebruik zou zijn! De stress werd er niet minder op toen bleek dat als gevolg van die uitbarstingen de rivier zich zelf een aantal meter naar links verplaatst heeft. Bij gebrek aan een brug betekent dat dus over stenen springen en aan takken bungelen, een leuk avontuur, maar waarschijnlijk wel leuker als je er de tijd voor hebt. Eenmaal de nieuwe rivier overgestoken te hebben loop je over een droge, weggesleten vlakte. Met een brug. Het kwartje valt.

Gelukkig hebben we onze bus gehaald! Toch schaamden Melanie en ik ons een beetje toen we de 70 jarige man zagen die gelijk met ons vertrokken was. En zo'n 2 uur eerder aangekomen was. Conclusie: of wij zijn tergend langzaam of de man is een ex-bergbeklimmer en wij hebben veel foto's gemaakt en genoten van onze lunch. Laten we maar van het laatste uitgaan! Eenmaal terug in het hostel heb ik geslapen als een roosje.

De volgende bestemming was het artistieke stadje Napier aan de oostkust. Ook van deze stad kon ik me nog wat kleine dingetjes herinneren, dus dat maakt het weer extra leuk. Napier heeft een langerekt strand bestaand uit zwarte pebbles, hier en daar liggen grote stukken aangespoeld drijfhout en de oceaan is vrij woest met hoge golven. Naast het strand liggen de Sunken Gardens, een kleine botanische tuin die alvast wat van het artistieke weggeeft. Zodra je je echter in het centrum bevindt waan je je in de dertiger jaren, de stad is namelijk helemaal gedecoreerd in de stijl van art deco! Napier is een speels stadje, maar tegelijkertijd toch elegant. De architectuur is met haar pasteltinten en geometrische figuren opvallend, maar beschaafd. Het is net alsof je rondloopt in The Great Gatsby en overal zijn leuke cafeetjes en boetiekjes. Als je een wandeling maakt naar de top van Bluff Hill heb je een mooi uitzicht over de haven en de oceaan. Die avond heb ik gegeten in Breakers Café, wat me nog bijstond van de vorige reis. Een mooi momentje voor een skypegesprek met het thuisfront dus!

Na het kleine Napier werd het tijd voor weer iets van groter formaat, namelijk de hoofdstad van Nieuw-Zeeland: Wellington. Het is een leuke stad waar vanalles te beleven valt en wat veel leuke restaurantjes kent. Het is kleiner dan Auckland, maar wel vriendelijker en toegankelijker. Voor een hoofdstad vind ik de sfeer hier vrij relaxed. Mijn aankomst in Wellington werd dan ook gelijk gevierd met een top avondje uit bij het wederzien van Melanie en Madelaine. De volgende dag hebben we een goeie wandeling naar Mt. Victoria gemaakt, wat een mooi viewpoint over de stad biedt. Hier zijn ook enkele scènes van Lord of the Rings opgenomen, best een gek idee als je nagaat dat deze heuvel zich midden in deze drukke hoofdstad bevindt. Vervolgens genoten van een flinke schotel Chinees en een Hokey Pokey ijsje toe. Hokey Pokey zijn stukjes honingraat en hier te vinden in allerlei soorten ijs, koek, chocola enz. Een aanrader! Uiteraard konden we deze dag niet afsluiten zonder heel toepasselijk een van de films te kijken. Extra leuk nu je tijdens de halve film "Hey, I've been there!" kan schreeuwen.

Met Madelaine heb ik de dag erna het grote Te Papa museum bezocht, het Louvre van Nieuw-Zeeland. Opvallend vind ik dat zo'n belangrijk stuk geschiedenis gratis te bezoeken is, zodat het voor iedereen toegankelijk is. Het is een museum over allerlei onderwerpen die met het land te maken hebben zoals flora, fauna, eten, Maori cultuur en geschiedenis enzovoorts. De collectie is erg groot en je bent er wel een paar uur mee zoet. Op de bovenste verdieping was er een expositie van het WOW (World Of Wearable art), een jaarlijkse show waarin kunstenaars de gekste draagbare creaties maken, veelal bijzondere jurken, maar niet allemaal even mooi. Een kwestie van smaak zal ik maar zeggen. Daarna maakte ik een wandeling langs de grote scheepshaven, waar de ferry's liggen die passagiers tussen de twee eilanden vervoeren, richting het Parliamentary Building. Dit overheidsgebouw wordt aan de linker kant bijgestaan door The Beehive, namelijk de uitvoerende vleugel wat voor ons vergelijkbaar is met de Tweede Kamer. The Beehive ziet er precies zo uit als zijn naam doet vermoeden, als een bijenkorf. De meningen over dit ietwat futuristische bouwwerk zijn verdeeld, maar ik vind het wel wat hebben, zeker omdat het zo in contrast staat met het klassieke kasteelachtige Parliamentary building. Aan de rechterzijde bevindt zich een ander contrasterend bouwwerk, namelijk de overheidsbibliotheek met haar rozentuin en witte, kerkachtige uitstraling. Een imposant plaatje dus, dit drietal van verschillende stijlen uit verschillende tijdperken.

In eerste instantie wilde ik nog een nacht langer blijven, maar dat bleek onmogelijk door de overvloed aan bezoekers vanwege de WK kwalificatie wedstrijd die avond, Wellington was werkelijkwaar volledig volgeboekt! Dus toen stond ik een dagje eerder vroeg op om de ferry naar het Zuidereiland te nemen. Met de Interislander vertrok ik voor een 3 uur durende, mooie vaartocht richting Picton. Ik had geluk, het zonnetje scheen en de lucht was stralend blauw, dus ik kon de hele tocht lekker op het dek zitten! Zodra je richting het Zuidereiland komt zie je grote, groene bergen op je af komen. Vervolgens vaar je nog een uur tussen dit mooie landschap door. Eenmaal aangekomen ging ik per bus direct door naar het zonnige Nelson, sinds ik op het Zuidereiland ben heb ik alleen nog maar zomers weer gehad, genieten dus!

Nelson is een creatief stadje ter grootte van Goes met hier en daar allerlei onverwachte plekjes, zoals een Japanse tuin naast het strand. Miyazu Garden is zo'n typische tuin zoals je vaak op foto's ziet, met rode bruggetjes boven de vijvers, rotsblokken op een voor ons willeukerige plek (maar eigenlijk feng shui bedoeld) en vlaktes van kiezelstenen met daarin merkwaardige cirkels geharkt. Ik dacht, laat ik eens een mooie wandeling langs de haven en het strand maken. Het zand vond ik, alleen was de zee in verre niet te bekennen, zo sterk is het tij dus! Gelukkig kon ik de volgende dag wel lekker van het water genieten tijdens een relaxed dagje strand met Melanie. Tegen onze verwachtingen in was het water helemaal niet koud, blijkbaar vloeit er langs Nelson en de Tasman Bay een warme stroom. Over deze baai en het begin van het Abel Tasman National Park heb je een pracht uitzicht vanaf The Center of NZ, een wandeling -zoals jullie wel begrijpen- naar het preciese midden van dit land.

Inmiddels ben ik aangekomen bij mijn familie in Takaka, hierover horen jullie snel meer! Een aantal foto's staan inmiddels op facebook, de rest volgt een dezer dagen, stay tuned!

Sanne