Grote gletsjers en mistige fjorden

De vijf dagen bij mijn familie in Takaka waren heel gezellig, we hebben eindelijk eens lekker bijgekletst en het dorpje en de omgeving bekeken. Takaka is een zeer alternatief en vooral artistiek dorpje gelegen in het prachtige Golden Bay, wat met lange goudkleurige stranden haar naam eer aan doet. Het dorpje is klein, maar voor het aantal inwoners zijn er relatief veel boetiekjes en cafeetjes. Er loopt vanalles rond, van creatieve pensionaria tot vrijgevochten jongeren met dreadlocks in hun haar en er hangt een relaxte, hippieachtige sfeer. Heel gezellig dus! Takaka ligt links van het grote, groene Abel Tasman National Park, een must op de to-do-list van menig toerist. Het park omvat kleurrijk regenwoud en van de buitenwereld afgesloten stranden, waar zeehonden lekker een dutje liggen te doen, lief om te zien. Naast een deel van het park bewandeld te hebben, zijn we ook naar een mooie gallerij geweest en hebben we gezwommen in de rivier, waar mijn neefjes en hun vrienden vrolijk alle hoge rotsen beklimmen en er vanaf springen. Overigens, iets waar je in Nieuw-Zeeland veel last van hebt zijn sandflies, er zijn nog geen muggen, maar deze beesten eten je de hele dag door levend op!

Na mijn familiebezoekje begon deel 2 van het kiwi avontuur, namelijk en rondje zuider eiland, dus ging ik via Nelson, naar Punakaiki en Hokitika. In Punakaiki zijn de pancake rocks te vinden, deze mooie rotsformatie is te danken aan het water en erosie, die het kalksteen in allerlei lagen hebben gevormd, vandaar de naam. Het lijkt net een soort maanlandschap, wat best apart is in combinatie met het strand en het regenwoud op de achtergrond. In Hokitika verbleef ik in het Birdsong Hostel, waar het interieur wat weg heeft van de jungle en je in plaats van kamernummers namen van Nieuw-Zeelandse vogels toegewezen krijgt, zo verbleef ik op kamer Woodpigeon. Hokitika zelf is een klein, uitgestorven dorpje waar niet erg veel te beleven is, door omstandigheden moest ik er echter 3 dagen blijven en het water kwam met bakken uit de hemel, dus zoals jullie wel begrijpen deed alles op een laag pitje, maar het is ook best prettig om weer eens een goed boek te lezen en wat kaartspelletjes met de mede verblijvers te spelen. De reden dat ik graag naar Hokitika wilde, is omdat het de greenstone hoofdstad is van Nieuw-Zeeland. Greenstone is een bepaald type jade en staat ook bekend als mountain jade of nephrite jade. Ik wist mij dus wel te vermaken door wat uren over het strand te banjeren met een schuurpapiertje op zoek naar de groene keitjes. Of wat ik gevonden heb nou daadwerkelijk greenstone is of simpelweg een green stone is valt nog te betwisten, maar dat laten we lekker aan de fantasie over. 's Avonds ben ik met de mountainbike van het hostel naar Sunset Point gefietst. Ik dacht dat ik na een maand inmiddels wel gewend was aan de tegengestelde verkeersrichting, maar dat bleek toch maar weer vies tegen te vallen toen ik op het voertuig stapte en bij de eerste de beste bocht alweer bijna op een andere fietser klapte... Eenmaal heelhuids aangekomen bij Sunset Point was daar een van de mooiste zonsondergangen die ik gezien heb. De horizon boven het water, de bergen die langzaam paars kleuren en een groep aardige lokale jongens die me leerden vissen, een heerlijke zomeravond dus.

Hokitika barst van de arts and crafts centers in jade, pounamou (greenstone), bone carving en paua shells. Toen ik in The Jade Factory naar een rekje sierraden stond te kijken had ik opeens een flashback: 9 jaar geleden stond ik op precies dezelfde plek en legde mams mij het verschil uit tussen greenstone en jade. Vervolgens liep ik naar de volgende winkel, "Stone Painter", het kwartje viel. Als klein meisje had ik in Nieuw-Zeeland van mijn ouders een steen waar kiwi's op geschilderd waren gekregen, hij ligt nog steeds op mijn bureau. Nu stond ik in exact dezelfde winkel, waar exact dezelfde meneer de stenen beschilderde met kiwivogels. Na een praatje met de Nederlands sprekende Zuid-Afrikaan bleek dat hij de winkel 'toevallig' ongeveer 9 jaar geleden heeft geopend en kreeg ik een steentje mee om als ik terug ben naast de ander te leggen. Wat is de wereld toch klein. 's Avonds ben ik met een aantal naar de glowwormm dell geweest, een verscholen stukje in het bos met dezelfde lichtgevende wormpjes als in de grotten in Waitomo, het blijven bijzondere beestjes. De laatste dag knapte het weer wat op en heb ik door het groene landschap en langs de zee gefietst en mezelf verwend met kumara (zoete aardappel) chips.

De volgende halte was Franz Josef village, gelegen nabij Franz Josef Glacier. Samen met Mauricio uit Costa Rica begon ik rond 7 uur aan de Alex Knob track, een redelijk zware wandeling met veel geklauter over rotsblokken en omgevallen bomen. Vooral de eerste helft was vermoeiend, het is een wandeling naar de top van een berg, dus het eerste deel gaat alleen maar omhoog. In totaal kostte het ons 9,5 uur om de wandeling te voltooiend, maar het was het absoluut waard! Het is zo'n bijzonder landschap; je begint in het regenwoud, waar het groen, donker en nat is. Vervolgens verandert de omgeving in een droger en kaler subalpine landschap. Eenmaal bij de top (1303m) aangekomen heb je een prachtig uitzicht over de gigantische, oeroude gletsjer. Pas als je ziet dat de toeristenhelicopters niet groter zijn dan minuscule zwarte stipjes besef je je hoe groot dit witte geval eigenlijk is. De reden dat we zo vroeg vertrokken is dat rond het middaguur er een dikke mist optrekt, waardoor je helemaal niets meer van het uitzicht kunt zien. We hebben namelijk heel wat mensen met een lang hoofd gespot die net een uurtje later vertrokken waren. Maar wij hadden dus geluk, niet alleen het uitzicht over de gletsjer, maar ook de rest van het landschap is indrukwekkend. In welk ander land kun je nou in één oogopslag een gletsjer, een rivier, bergen met regenwoud, een vallei met dorpjes en akkers, een langerekt strand en een oceaan zien? Dat is nou echt typisch Nieuw-Zeeland: een land wat werkelijkwaar alles te bieden heeft.

Na de wandeling konden we lekker bijkomen, want ons hostel had een gratis sauna. Héérlijk! De volgende dag liep iets anders dan gepland, ik kreeg rond het middaguur een mailtje dat mijn bus gecancelled was. Heel vervelend, want het was de laatste bus die uit het dorp vertrok (alle andere bussen waren al weg op dat tijdstip) en ik had al voor mijn overnachting in Wanaka die avond betaald. Dus werd het tijd voor mijn eerste keer liften! Gelukkig wordt er hier door backpackers veel gelift en wordt het relatief veilig gevonden, bovendien was ik samen met een Duitse jongen. Het enige nadeel was dat de uitcheck tijd van de meeste hostels en hotels om 10 uur 's ochtends is, waardoor er nog nauwelijks auto's rond reden, maar gelukkig werden we na 2 uur duimen opsteken eindelijk opgepikt door een jong Kiwikoppel en het was nog hartstikke gezellig ook in de auto, dus achteraf misschien zelfs beter dan de bus!

Zo'n 4 uur later kwam ik aan in Wanaka, het dorp gelegen voor het populaire Queenstown en ook wel little Qtown genoemd, maar misschien nog wel zo leuk! Ik kwam precies op het goeie moment aan, want de komende 3 dagen bleef het zonnig en 29° C. Dat betekende lekker liggen bakken op het strandje van Lake Wanaka met Mauricio en Nederlandse Dorinde! En wow, ik geloof niet dat we ooit zo bruin zijn geweest! Na een paar dagen lekker relaxen ging ik dan door naar het meest toeristische stadje van het land, bekend om haar mogelijkheden in extreme sports, namelijk Queenstown! De rit er naar toe was al thrilling genoeg op zich, de buschauffeur reed zo ongelooflijk hard over de smalle bergweg vol bochten dat het leek alsof we ieder moment in de afgrond konden rollen.

Mijn roommate nam me bij aankomst gelijk mee naar de must-go-to hamburger tent in Queenstown, namelijk het iconische Fergburger, bekend om de gigantische hamburgers die er geserveerd worden, ik ben blij dat ik het frietje overgeslagen heb. De volgende dag ging ik eindelijk de extreme sport ondervinden waar ik al een hele tijd naar uit keek en die hier bedacht is, namelijk bungyjumpen! En ik dacht: laten we het dan gelijk goed doen, dus schreef ik me in voor de hoogste bungy in Australazië. Dus 's ochtends vertrok ik met het bedrijf AJ Hackett voor een half uur durende rit naar de Nevis rivier. Alvorens werden we al lekker zenuwachtig gemaakt doordat we een aantal bungyvideo's te zien kregen en in de bus hielp AC/DC's "Highway to Hell" daar ook niet echt bij... Bij aankomst werd je in een harnas gehezen en kreeg je wat instructies over de veiligheid van de activiteit met haar 100% succes garantie. "Maar je zal maar net die ene zijn," was de gemeenschappelijke gedachte op dat moment. Met een klein kabelkarretje word je vervoerd naar de grote gondel. En daar sta je dan, The Nevis Bungy: 134 meter hoog, tussen 2 kliffen in, boven een rivier in een wiebelend, stalen hutje. De groep sprong in volgorde van gewicht, zwaar naar licht. Als er 15 gillende mensen voor je springen, inclusief grote stoere binken die gillen als een keukenwijffie, begrijpen jullie natuurlijk wel wat dat met je zenuwen doet! En toen was ik aan de beurt. In een soort martelstoel wordt het bungykoord aan je voeten geketend en als een pinguïn waggel je naar het plankje wat uit de gondel steekt, dat moment dat je naar beneden gluurt en recht de afgrond in kijkt vond ik toch wel het engste en als ik nu naar de video kijk krijg ik nog steeds de kriebels. Een weg terug is er niet meer en of je springt, of je wordt geduwd, dus dan doe ik het toch liever zelf, dacht ik. Of zoals de vrouw voor me zei: "Of het is geweldig, of ik ga dood, dus laat ik mn laatste seconden in ieder geval memorabel maken!", zo kun je ook in het leven staan ja. Hoedanook, daar was ie dan "3...2...1...Jump!" en een aantal bizarre seconden later stuiterde ik weer omhoog, wat een gevoel! Vooral het eerste stuk waar het koord nog te lang is en dus nog geen weerstand geeft en je een soort freefall maak terwijl je de grond op je af ziet komen, onbeschrijvelijk, maar meer dan geweldig en ik zou het zo weer doen! Aanrader dus!

De rest van mijn tijd in Queenstown heb ik wat minder heftig door gebracht met wandelingen, souvenirstripjes, marktbezoekjes en het eten van hamburgers bij Ferg en haar concurent Devil Burger. Ook zijn er allerlei leuke barretjes die uitkijken over Lake Wakatipu en heb ik samen met Nils uit Duitsland genoten van een paar goeie live bands. De laatste dag ben ik naar het Kiwi Birdlife park geweest, want je bent natuurlijk niet in NZ geweest zonder een levende kiwi gezien te hebben! En ze zijn ontzettend schattig! Helaas mocht ik geen foto's van de bedreigde diersoort maken. Toen Nieuw-Zeeland nog onbewoond was kende het land geen zoog- of roofdieren behalve de vleermuis die slechts insecten at. Om die reden waren er een hoop vogelsoorten die niet konden vliegen, simpelweg omdat er geen noodzaak toe was. Echter, toen de mensen het land ontdekten namen ze dieren mee als honden, katten en per ongeluk ook ratten, met als gevolg dat veel diersoorten zijn uitgestorven en van de kiwi zijn er ook nog maar een paar duizend over. Op dit moment is samen met de hond en de hermelijn, de possum de grootste bedreiging voor de kiwi. Behalve dat vormt de possum een ware plaag in Australië en Nieuw-Zeeland, dus worden er overal possumvallen uitgezet door het Department of Conservation en schiet ook menig boer ze af, bovendien hebben ze een mooie, warme vacht die nu als inkomsten bron wordt gebruikt. Toch best zielig, want eigenlijk is het een hartstikke mooi beestje om te zien. Althans, als je ze een keer niet platgereden op de weg ziet liggen, vandaar het snoepje genaamd "squished possum" (van dezelfde fabrikant als kiwi pee en pukeko poo...). Naast kiwi's en possums werden er ook tuatara's, morepork uilen en kea's ten toon gesteld.

Na Queenstown ging ik door naar Te Anau, toepasselijk gelegen aan Lake Te Anau en het meest nabij gelegen dorp van de Fiordlands. Aan het eind van de dag maakte ik een wandelingetje langs het rustige meer, wat op Lake Taupo na het grootste meer is van Nieuw-Zeeland, ongeveer ter grootte van Wales. Opnieuw kwam ik langs een vogelpark met een aantal kea's. De kea is 's werelds enige alpine papegaai en waarschijnlijk ook de slimste. De vogelsoort maakt er een beroep van mensen te treiteren, zo hoorde ik van mijn neefje dat als je iets laat liggen in de buurt van een kea, het beest je vrolijk aankijkt en er vervolgens met je bezit vandoor vliegt om het een paar kilometer verderop te dumpen, gewoon omdat het kan. Iemand anders vertelde mij dat de kea door het kiertje van zijn autoraam naar binnen was gekropen en zijn paspoort mee genomen had, leuk verhaal voor op de ambassade. Men mag de beesten dan bloedirritant vinden, gooi er een steen naar en je hebt een boete van 2000 dollar te pakken, geen strak plan dus. In het park was ook de Takahë, de vogel lijkt op een dikke, prehistorische pukeko. Grappig beestje dus.

De volgende dag ging ik dan eindelijk naar misschien wel de mooiste plek van Nieuw-Zeeland, namelijk Milford Sound. Om daar te komen rijd je eerst zo'n 2,5 uur over Milford Road, een snelweg die je door allerlei landschappen brengt. Ik had mee opgegeven voor een grote zeekayaktocht door het fiordlandschap, het was geweldig, maar omdat het stormde moesten we halverwegen terug keren. Wel jammer, want ik had het prima naar mijn zin op het water en ik had een gezellige kayakpartner. Gelukkig konden we nog wel mee met de boottour en het voordeel daarvan was dat we de kans hadden om mooie foto's te maken en je kwam natuurlijk verder het fjordlandschap in. Dat het bewolkt was, was juist goed, want dan is Milford op zijn mooist met scherpe bergen die uit het water en door de mist omhoog steken en de 300 dagen per jaar aan regen zorgen voor veel grote watervallen, onderweg kwamen we ook nog grote zeeleeuwen en -honden kolonies tegen. Het begin van mijn kayaktocht verliep overigens niet helemaal volgens schema. Op het basis kamp zit het bedrijf waar ik mee mee was samen met een ander bedrijf. De concurrent was bezig een speedboot met kayaks in het water laten door middel van een traktor. We waren net onze eigen kayaks in gestapt toen de remmen van de traktor braken en de eigenaar gelukkig op tijd eruit gesprongen was. We zagen de mond van onze instructrice openvallen en toen we omkeken reed daar de tractor het water in, zonk en verdween in de diepte. Daar ging de Clifford 3 dan, wat er met Clifford 1 en 2 gebeurd was begrijpen jullie wel.

Hierna ging ik een dagje naar Invercargill, een van de meest zuidelijkste plaatsen van het land. Ik ben er naar het Southland Museum geweest, waar naast een aantal leuke exposities, Henry de tuatara en zijn vrienden te bewonderen waren. Henry is op dit moment de oudste levende tuatara die gevonden is, met een leeftijd van 117 jaar. De tuatara lijkt op een grote, prehistorische hagedis maar is officiëel een eigen diersoort. Het heeft zelfs een derde oog wat verstopt zit onder een dun laagje huid. De soort wordt als de oudste levende dinosaurussoort gezien en is inmiddels 220 miljoen jaar onveranderd gebleven. Die traagheid is ook wel te merken, het beest ademt eens in de 3 minuten en met een beetje geluk zie je het als bezoeker misschien een paar keer knipperen, maar een snelle wandeling moet je niet verwachten. Toch is het een leuk beestje om te zien en menig tourist maakt er een spel van om de tuatara aan het bewegen te krijgen. Daar kunnen de poortwachters op Buckingham nog aardig wat van leren.

Inmiddels ben ik aangekomen in Dunedin, Nieuw-Zeeland's oudste universiteitsstad met een volledig Britse sfeer. Samen met Javier uit Chile ben ik naar het befaamde Cadbury World gegaan! Wellicht kennen jullie Cadbury wel, de chocoladenrepen worden ook in Nederland verkocht maar het is hier vergelijkbaar met Milka voor ons. Toch best leuk om eens een kijkje te nemen in mijn favoriete chocoladefabriek, bovendien kregen we handen vol chocola mee en konden we een gigantische chocolade waterval bewonderen, dus ik waande me een beetje in de Willie Wonka sfeer. 's Avonds heb ik met mijn Chileense vriend een stapel oer Hollandse pannenkoeken met stroop gebakken en konden we met een paar Canadezen genieten van een weer memorabel avondje stappen. De volgende dag heb ik wat sightseeing gedaan en ongeveer elke kerk in de stad op de foto gezet. Tegen de middag ben ik naar het Dunedin Public Art Gallery geweest, een leuk museum vol moderne en hedendaagse kunst, vooral de levensgrootte fotocollectie vond ik erg gaaf.

Ik heb nog ongeveer 1,5 week aan reizen in dit land te gaan voordat ik bij mijn familie ben met de feestdagen. In die tijd zal ik nog zo'n 4 plaatsen aan de oostkust bezoeken en komt het einde van deel 1 van de grote reis al langzaam in zicht. Ik heb het hartstikke naar mijn zin en de tijd vliegt, dus jullie horen snel meer! Inmiddels staan er al heel wat foto's op facebook en ik ben daar voor de liefhebber schreeuwend aan een bungykoordje te bewonderen.

Stay tuned!