Beijing: leven, leren, lachen
Door: Sanne Huijsman
Blijf op de hoogte en volg Sanne
30 Juni 2014 | China, Peking
Ik begon mijn cursus tegelijkertijd met nog drie andere nieuwkomers, dus kregen we gezamelijk een rondleiding door de school, de omgeving en een stukje van het centrum. De school is op loopafstand van mijn woning en het is een heerlijk rustige wijk om in te wonen, met alles binnen handbereik. Verder bezochten we Tian'anmen square en het winkelgebied Wanfujing. Per dag had ik twee 'gewone' lessen waarbij de stof uit de lesboeken werd behandeld en een SPIN (Special interest) class, dat in mijn geval bestond uit schrijf-, uitspraak en taijilessen. Met acht man zat ik in de beginnersklas, maar met de SPINklas werden alle levels gemixt. De school bestaat denk ik uit een man of vijftig, afkomstig uit alle hoeken van de wereld. Meer dan de helft komt uit Latijns Amerika, een gezellige drukke boel dus.
Ik had me opgegeven voor drie weken, uiteindelijk bleef ik een maand. Wat ik globaal deed elke week? Chinees leren, het uitoefenen op straat, lekker uit eten, allerlei activiteiten en vooral heel veel feesten. Ik begin af en toe te denken dat de feestbestemmingen mij opzoeken in plaats van andersom. Alle capriolen die we uitgehaald hebben houd ik lekker en verstandig voor mijzelf, maar laten we zeggen dat de sfeer er goed in zat! Bovendien zijn jullie natuurlijk veel meer geïnteresseerd in mijn mini studenten leven in Beijing. De school bestaat uit een geweldige groep mensen, waarvan er een aantal vrienden voor het leven zijn geworden. Het was hoog tijd om weer even ergens te settelen, mijn backpack leeg te kunnen kieperen en in mijn ondergoed door het huis te banjeren. Heerlijk! In de derde week kregen we nog een gezellige Italiaanse roommate erbij en verhuisden we naar een groter en luxer appartement in het flatgebouw waar ook de rest woonde, aan gezelligheid geen tekort dus!
Dus, waar we voor kwamen: de Chinese taal. Mijn god, wat een ongelooflijk lastige taal! Ik had drie weken aan stof in te halen toen ik begon, maar daarna was het op zich wel prima bij te benen. Het woordjes stampen lukt me wel, evenals zinnen maken. Na een maand kan ik nog geen goed gesprek voeren in het Chinees natuurlijk, maar inmiddels lukt het me wel om te bestellen in een restaurant en een paar nuttige zinnen te gebruiken in een winkel of station, of nog handiger: wanneer ik verdwaald ben, want dat overkomt me nog al eens. De karakters is echter een compleet ander verhaal en ik heb er de grootste moeite mee om te onthouden welk plaatje bij welk woord hoort. Zelfs al schrijf ik ze in honderdvoud op, ik lijk ze drie seconden later alweer vergeten te zijn. Dat is ook niet zo gek, als het de Chinees zelf al zo'n zes jaar kost. Om een krant te lezen moet je zelfs zo'n 5000 karakters kennen. Daar sta je dan, met een lullige 26 letters uit het alfabet. Nou is het niet helemaal te vergelijken, het Chinees is namelijk een klankentaal. Een karakter is dus geen letter, maar geeft een klank en betekenis weer. Wat de uitspraak betreft, je kunt elke klinker op vier manieren uitspreken, in het pinyin aangegeven met accenten. En het is belangrijk dat je ze ook goed uitspreekt anders word je absoluut niet begrepen en kun je het zelfde woord nog zo'n twintig maal herhalen. Dus ja, eigenlijk moet je de taal tweemaal leren. Het duurt even, maar dan heb je ook wat, het is een nuttige taal om te kennen met het huidige toekomstperspectief voor China en daarbij ook gewoon net even wat anders.
In mijn eerste week bezocht ik met wat vrienden de tuinen naast Tian'anmen Square, waar de bloesem volop in bloei stond, een mooi gezicht. Tian'anmen is overigens een plein vol geschiedenis. Niet alleen is het 's Werelds grootste plein, maar het is ook de plaats geweest van een flink aantal protesten en demonstraties tegen de overheid, wat soms bloederig afliep. In 1989 vond het Tiananmenprotest plaats, de '89 Democracy Movement geleid door studenten die genoeg hadden van het communisme en de corruptie van de overheid. Men wilde vrij kunnen denken en spreken, miljoenen mensen namen deel aan het protest. Zeven weken lang bezetten ze het plein op een vreedzame manier. The People's Party zette het leger in, bestaande uit honderdduizende soldaten van het platte land die eigenlijk niet zo goed wisten wat ze er doen kwamen. De mensen praatten met de soldaten, zongen en gaven ze zelfs voedsel met de enige vraag "Ga alstjeblief weg uit onze stad, jullie zijn hier niet gewenst." Het leger trok zich terug en men vierde feest, maar het was een valse belofte. Een paar dagen later gaf de leider van The People's Army het bevel dat het plein diezelfde dag om zes uur 's ochtends volledig ontruimd moest zijn. Dit is wanneer de wereldberoemde foto is gemaakt van een man die in zijn eentje op de rij tanks afstapt, een vreedzame en dappere beweging. Het leger kwam uit alle hoeken van de stad en zetten de mensen klem als ratten in een val. Het vuur werd geopend op de onschuldige bevolking, uiteindelijk kwamen er rond de duizend mensen om. Het is een zwart stukje geschiedenis in China, maar daar blijft het niet bij. Nu vijfentwintig jaar later wordt het onderwerp nog altijd verzwegen, sterker nog, het is zelfs verboden om opmerkingen erover te maken op straat en in de schoolboeken of de door de overheid gecensureerde internetbrowsers zul je het ook niet tegen komen. Ik had het er een maand geleden over met een jongen in een hostel, die een discussie had gehad met zijn toenmalige Chinese vriendin. Toen hij begon over het stukje geschiedenis werd hij vragend aangekeken, het meisje begreep absoluut niet waar hij het over had. Zelfs na het hele verhaal en de foto gezien te hebben werd hij niet geloofd. Uit twijfel belde ze haar bij de overheid werkende vader op, die bekende het voor haar verzwegen te hebben, ze was er kapot van. Dit is slechts een voorbeeld van hoe de overheid boven alles de touwtjes in handen houdt, zelfs als dat betekent dat de geschiedenis verdraait moet worden. Big Brother is watching you.
Verder gingen we regelmatig naar het restaurant tegenover de school. Het fijne van de Chinese keuken is dat je, net als in veel andere Aziatische landen, met zijn allen van gezamelijke borden eet. Zo kunnen we iedere keer dus lekker veel bestellen en allerlei nieuwe dingen uit proberen, op gaat het wel en anders nemen we de doggy bag mee. Ik bezocht Renmin University voor een leuke hereniging met Tessa uit Nederland, mijn mede uitwisselingstudente toen ik drie jaar geleden een maand naar Taiwan ging. Grappig om te zien hoe het beetje Chinese cultuur toch zo'n grote indruk op ons heeft achter gelaten dat we nu beiden in China te vinden zijn en nog tegelijkertijd ook!
Met mijn klasgenoten bezocht ik een kung fu show, wat was dat gaaf zeg! Werkelijkwaar alles waar je op televisie van denkt "Dat kan nooit in het echt" weten ze te presteren. Ik vond het maar bijzonder en zat dan ook hoogst oncharmant op het puntje van mijn stoel met open mond vooruit te staren. De artiesten doen de gekste sprongen en vechtbewegingen; flikflaks via het hoofd, spijkerbedden, messen, zwaarden, stokken, gebroken stenen door middel van het voorhoofd... Het kwam allemaal voorbij. De waanzinnigste trucs vond ik het moment dat een man op 3 messen ging liggen, er een tweezijdig spijker bed op zijn rug werd geplaatst waarop een andere man ging liggen, met vervolgens weer een stenen plaat op zijn rug. Toen kwam man nummer drie met een gigantische moker om de steen kapot te slaan. Ook was er een man die met zijn buik op de punt van een zwaard wist te balanseren en vervolgens met zijn keel. Bizar.
Ook had ik die week een kleine mijlpaal bereikt in mijn reis: ik was precies een half jaar onderweg en daar moest een drankje op gedaan worden natuurlijk! Dat kwam goed uit want die avond gingen we met minstig dertig man naar de karaokebar, door naar onze vaste kroeg in Sanlitun en een goed avondje clubben, houden we van! Verder ging ik naar de Verboden Stad, helaas wel op een zondag en heel China leek zich er verzameld te hebben. Om überhaupt Tian'anmen op te komen duurde al een half uur. De Verboden Stad was tijdens de Ming en Qing dinastieën de locatie van het keizerlijk bestuur over het rijk en dateert uit 1422. Gugong, de Chinese naam voor het keizerlijk paleis, is gigantisch groot en het complex is verdeeld in een binnen- en buitenhof. Inmiddels, nu er geen keizer meer is, is het complex een museum en werd het voor het eerst voor het publiek geopend in de vorige eeuw. Waarom het complex de Verboden Stad heet? Het was het woongebied van de keizer, zijn concubines en alle andere bedienden, maar verder niet toegankelijk voor mensen van buitenaf. Om dat het paleis zo gigantisch groot is en als het ware een soort stad binnen Beijing vormt kreeg het de naam Verboden Stad.
Het bleek uiteindelijk helemaal geen gewoon dagje sightseeing te zijn. Alvorens de Verboden Stad ontmoette ik een kunststudente uit Xi'an. Na een tijd gekletst te hebben besloot ik met haar mee te gaan naar haar tijdelijke pop-up gallerij waar ze me een uitleg gaf van de symboliek van bepaalde kleuren en figuren in de Chinese kunst. Zo staan bijvoorbeeld bloesem en de kleur rood voor de vrouw en bamboe en zwart voor de man. Ze maakte een kalligrafie van mijn naam en een aantal gelukswensen als een gift voor het bezoeken van haar expositie. Maar ook na de Verboden Stad stuitte ik op een bijzonder stel. Ik werd op straat aangesproken door twee Chinese vrouwen die in Beijing wonen. Ze waren puur nieuwsgierig naar waar ik vandaan kwam en wilden hun Engels een beetje oefenen dat het resulteerde in een uur kletsen op een hekwerkje. Het was zo gezellig dat we besloten ook maar naar een theehuis te gaan, waar ze me introduceerde tot drie nieuwe theesoorten, waaroder pü'er thee.
's Avonds bezocht ik nog een van mijn favoriete plekken in de stad: de Silkmarket. Dit is geen zijdenmarkt, zoals je waarschijnlijk dacht. Het is een soort bazaar van meerdere verdiepingen waar ontzettend leuke kleding, souvenirs en nepproducten verkocht worden en DE plaats om je afding skills uit te proberen. Je kan hier voor een habbekrats dingen kopen, maar wel onder het motto 'het is zo goedkoop als je het maakt,' oefening baart kunst. Het is ook absoluut niet schandalig als je met tien procent van de prijs begint, ookal zullen alle verkoopsters je "Girl, you are killing me" toeschreeuwen. Om even een voorbeeld te geven, mijn onderhandelbattle die dag verliep als volgt toen ik een t-shirt wilde kopen. De verkoopster begon met 880 kuai (€90,- belachelijk), maar wilde mij wel een vriendenprijsje geven van 550 kuai. Hoeveel ik voor het shirt over had? 40. You are killing me -we weten het-, wat dacht je van 500? 40. Je bent hardnekkig, 400 dan? 40. Ja, wel omhoog gaan graag. Jij je zin, 45. Et cetera, et cetera. Kortom, dat is ongeveer hoe je een shirt van €90,- terug brengt naar €6,-. Fijne dag nog, pengyou!
In week twee bezocht ik nog een flink aantal keer deze markt en gooide ik wat oude kleding weg. Want na een half jaar zitten de gaten en scheuren er goed in als je maar een handjevol stuks bij je hebt. Ik deed een poging om een roerei te bakken, maar ons fornuis bleek dus gasloos te zijn dus sindsdien bak ik eieren in de magnetron. Ik bezocht de Lama tempel (of Yonghe tempel), een erg mooi complex in Tibetaanse stijl dat luidt onder de naam 'Buddhism Yonghe Lamastery'. Het houdt 's werelds grootste uit een stuk hout gesneden Boeddha: de zesentwintig meter hoge Maitreya Buddha in het Paviljoen der Duizend Gelukken. Ook zijn is er het drietal Boeddha's te vinden wat standaard aanwezig is in Boeddhistische tempels. De Kasyapa Matanga, Gautama Boeddha en Maitreya Boeddha die symbool staan voor het verleden, heden en de toekomst. Tevens was het tempel complex de residentie van prins Yong tijdens de Qin Dynastie, hij werd in 1722 keizer. Na de tempel wandelde ik nog een tijdje door de Hutong, het oude gedeelte van Beijing met dezelfde bouwstijl als Lijiang (zie verslag 10). Het stel wat ik vorige week had ontmoet had mij uitgelegd dat de kleur rood, te vinden op de deuren, raamkozijnen en decoraties, symbool staat voor geluk en dat men een spiegel boven de deur hangt om kwade geesten weg te jagen. Ook moet bij de voorgevel alles in symmetrie staan, dat is goed voor fengshui.
Op aanraden van mijn Italiaanse vriendinnen gingen we naar het restaurant Eatalia, want zij weten het natuurlijk als geen ander! Ik geloof dat dit een van de beste Italiaanse restaurants is waar ik ben geweest, die in Italië meegeteld. Wie had dat gedacht, zo midden in Beijing. Dus bestelden we na het driegangen maal nog maar een tweede dessert! 's Ochtends vroeg gingen we met een aantal naar het Peachblossom Festival. Na drie uur rijden kwamen we dan eindelijk aan. Driemaal raden, er was geen bloesem. Het weer zat niet mee en door de fikse wind en regenbui van de dag ervoor was alle bloesem eraf gewaaid. Gelukkig waren er nog een paar boompjes met wat bloemen, toch leuk voor de foto's... Mijn tijd in Beijing was ik vaak te vinden in het appartement onder dat van ons, waar mijn goede vriendinnen Meret en Noelia uit Zwitserland en Argentinië wonen. Die avond besloten we voor het stappen eens culinair te doen nu we toch in de Italiaanse sferen zaten, dus vol goede moed kochten we alles in voor de perfecte pastasaus. De pasta was helaas onvindbaar, nouja, dan maar noedels. Het was heerlijk, warm weer dus de volgende dag konden we lekker bijbruinen in het Olympisch park met het Vogelnest (het stadion) op de achtergrond. Om het Italiaanse weekend af te ronden: recht voor ons appartementencomplex is een nieuwe bistro geopend. De Chinezen zelf zitten er niet zo vaak, maar dankzij EF zit de zaak werkelijk elke dag stampvol.
In de derde week besloot ik mijn cursus te verlengen. Ik had het zo naar mijn zin, het Chinees leren ging goed, de mensen waren onwijs gezellig en het was fijn om weer even een vast plekje te hebben. Ik bezocht die week ook de Temple of Heaven. Alweer een tempel? Ja, maar deze is nèt even anders en absoluut en must see. De Tempel van de Hemel heeft een compleet andere architectuur, hij is namelijk rond en deed me denken aan een verjaardagstaart. De architect heeft er goed over nagedacht, de ronde structuur van het bouwwerk staat namelijk symbool voor de hemel en is geplaatst op een vierkand plein. In die tijd geloofde men namelijk nog dat de aarde vierkant was. Helaas brak mijn slipper, dus liep ik een poosje op blote voeten door Beijing. Alsof Westerlingen nog niet gek genoeg waren, moeten ze gedacht hebben. Eind van de middag had ik afgesprokem met Noe en de jongens in het park voor een potje voetbal. Jullie lezen het goed: Sanne en voetbal. Wat een grap. Maar wie had gedacht dat deze kneus het winnende goal zou maken? (even ter zelfpromotie!). Het was een mooi weekje met drie jarige vrienden op verschillende dagen en het was Koningsdag, met zes Nederlanders waarvan twee jarigen vroeg dat natuurlijk om heel wat dineetjes en feestjes. Het chille van EF is dat iedereen met iedereen omgaat, het is echt one big happy family, dus hartstikke gezellig als we even met z'n veertigen ergens heen gaan.
Ik bezocht 978 Artzone, het centrum voor moderne kunst, gelegen naast de kunstacademie aan de rand van Beijing. Het is absoluut een van mijn favoriete plekken in de stad. Het is namelijk niet een groot museum, maar het is een soort kunstdorp of biennale vol met kleine gallerijtjes in allerlei stijlen, urban winkels voor kleding en hebbedingetjes en hippe koffietentjes. Bovendien zijn bijna alle exposities gratis te bezichtigen, een plus voor de budgeterende backpacker! Niet alleen is er kunst van de academie en Chineze artiesten te bezichtigen, maar ook van Tibet en landen als Mongolië, Japan en Zuid-Korea. Hier en daar waren er wat (antiek)stalletjes te vinden met propaganda posters en satirische werken als t-shirts met Obama in Communistisch uniform met de titel 'Obamao'. Toegegeven, de parodieën zijn origineel, maar ik vind wel dat ze soms net een stapje te ver gaan. Zo zag ik bijvoorbeeld muismatten met het logo van KFC, waarbij het gezicht van Kentucky vervangen was door dat van Hitler. De tekst luidde 'HFC: Hitler Fried Citizens.' Oei. Zolang het maar in China blijft zullen we maar zeggen. Vervolgens ging ik door naar het gebouw van CCTV. Dit zegt jullie waarschijnlijk vrij weinig maar het gebouw kennen jullie wel, het lijkt op een blok met een groot gat erin, alleen is het dat niet. Het is een bijzondere architect geweest die dit illusie wekkende gebouw heeft verzonnen.
In mijn laatste week bezocht ik nog de Confucius tempel, uiteraard een tempel vanuit het Confusianisme. Confusianisme is de derde grote Orientaalse geloofstroom in China naast Boeddhisme en Taoïsme. Toch valt Confusianisme eigenlijk niet onder de religies, maar het is meer een denkwijze en manier van leven. Confusianisme is een filosofie te noemen en is met name in Noord Azië te vinden. Ook kon ik er genieten van een gratis dansvoorstelling! Die woensdag zat ik ook te zenuwpijnzen over de uitslag van mijn inschrijving voor University College Utrecht, nadat ik in maart niet toegelaten of afgewezen was, maar op de wachtlijst werd geplaatst. Helaas hebben ze ook nu nog geen keuze gemaakt, dus ben ik opnieuw 'waitlisted' en zal ik pas op 15 juni meer horen, zo houden ze het in ieder geval spannend.
Nog een attractie die je echt niet kunt missen in Beijing is een bezoek aan het Zomerpaleis, gelegen aan Kunming Lake. Het was prachtig, maar zo ontzettend druk vanwege de vakantie in verband met Internationale Arbeidsdag, het leek wel alsof ik in de metro stond. Het Zomerpaleis was het buitenverblijf van enkele keizers en hun families. Het is gebouwd op Longevity Hill en kijkt uit over het Kunming meer en de gehele stad. Het paleis zelf bewaarde ik voor het laatst en dat is maar goed ook. Ik sneakte namelijk net een minuutje voor sluitingstijd naar binnen en de bewaking had niet door dat er nog steeds een toerist rond liep. Het was perfect, er was helemaal niemand en de plek had iets magisch, zeker toen het weer omsloeg. Ik keek vanaf het balkon toe hoe de lucht gitzwart werd en de wolken open braken boven Beijing. Het was een bijzonder beeld, want terwijl de regen met bakken uit de hemel viel dampte de smoglaag omhoog, waardoor je een grijze en een gele laag zag. De volgende wolkbreuk vond helaas recht boven mijn hoofd plaats, maar het was een goede versie van klets klieder nat zijn met zo'n mooi uitzicht. Helaas werd mijn magische momentje onderbroken toen ik door een chagrijnige bewaker werd ontdekt en weggestuurd. Misschien maar goed ook, anders zat ik er nu nog.
Rondom Tian'anmen werd ik ongelooflijk afgezet. De riksja chauffeur met wie ik drie kuai had afgesproken - ik had het nog nagevraagd, in het Chinees- reed na een tijdje ineens de andere kant op. Nu ken ik de stad een beetje, dus ik dacht hier klopt iets niet. En ja hoor, meneer parkeert de riksja in een verlaten steegje en vraagt ineens driehonderd kuai, oplichter. Natuurlijk kwamen zijn drie vriendjes ook ineens uit het niets om hem te 'ondersteunen' in de discussie, voorzover je uit je neus vreten en met je mobieltje spelen ondersteunen kunt noemen. Het was een leuk schouwspel, maar niet erg indrukwekkend. Met elke stemverheffing van meneer, schreeuwde ik net zo lekker terug. Met je lengte spelen schijnt in dit land ook te werken, dus in de hitte van de discussie klom ik de riksja uit en stond ik op mijn tenen, om hem er even aan te herinneren dat ik drie koppen groter ben. Zijn drie vriendjes waren totaal ongeïnteresseerd in het spektakel, dus dat zat mee. De alvorens afgesproken prijs accepteerde hij nog steeds niet. Jammer voor hem, maar het is dat of niets. Uiteindelijk de drie kuai maar in zijn handen geduwd en weggelopen met mijn rugzak stevig vast aan de voorkant, mochten ze nog iets willen stelen. Achteraf liep ik met een brede glimlach over straat. Aan het begin van mijn reis had ik hem uit
paniek het geld gewoon geven, dus het heeft zijn vruchten geworpen, mij zet je niet zo makkelijk meer af!
Mijn laatste toeristische bestemming binnen de Beijing was Jingshan park, de heuvel achter de Verboden Stad. De pagodes op de top van de heuvel boden een perfect uitzicht over de Verboden Stad en omdat het precies in het centrum van Beijing gelegen is dus ook een panorama van de stad. Ik was blij dat ik dit voor het laatst bewaard had, omdat het totaal plaatje nu veel meer voor mij betekende. Het was een smogloze, zonnige dag, dus ik kon mijlen ver kijken en in elke directie zag ik bekende bouwwerken en plaatsen die ik deze maand bezocht had. Een mooie afsluiting, zo'n samenvatting van Beijing. Die avond gingen we ook om Peking eend, want dat mag je natuurlijk niet missen! We hadden gereserveerd bij Dadong, een van Beijings beste restaurants voor het gerecht en ook lekker chique. Mensen komen er zo op af dat je van tevoren niet alleen een tafel, maar ook een eend moet reserveren. Voordat het dier aangesneden wordt, komt de chef eerst met het dier ter goedkeuring langs je tafel. Het snijwerk gaat met precisie, de koks dragen speciale maskers en handschoenen en het vlees wordt flinterdun gesneden. Wat Peking eend zo speciaal maakt is het langdurige bereidingsproces en de knapperigheid en bijzonder sterke smaak van de huid. Er hoort een plateau bij van twaalf toppings. Je neemt een soort wrap en vult het met het vlees of de huid en de toppings, zoals ui, meloen, knoflook, komkommer, wortel, enzovoort. Bij het vlees hoort een stroperige, zoete sojasaus en bij de huid eet je witte suiker. Het is niet echt een vullend gerecht, maar is absoluut een delicatesse.
Ik bleef nog een paar dagen na de cursus in het appartement kleven, omdat het door het vakantieweekend onmogelijk was treinen of hotels te vinden. Bedenk dat ineens meer dan 1 miljard mensen vrij zijn. Met Andrea stond ik vroeg op om iets buiten Beijing een kijkje te nemen bij het laatste item op mijn to do list, namelijk de Chinese Muur! We besloten om niet naar Badaling te gaan, het meest toeristische stukje wat dichter bij de stad ligt, puur om de reden dat we graag de muur willen zien en niet alleen maar zwarte bossen haar en paraplu's tegen de zon. Dus gingen we op aanraden van mijn neef naar Huanghuacheng en wat was dat een goede keuze! Er was werkelijkwaar helemaal niemand te bekennen, de zon scheen en de muur lag prachtig te stralen op de bergen. Het was wat lastig om er te komen (metro, bus, zwarte taxi) en ons taxiritjes was weer een avontuur op zich. De auto naast ons had een knalpijp waardoor er een lading kiezelsteentjes tegen de ruiten vloog, vervolgens reden we bijna een fietser aan, waarna er een rotsblok van de overbeladen vrachtwagen voor ons afrolde en op ons dak belandde. De wandeling over de muur was echt geweldig, dit stuk is namelijk nooit gerestaureerd en dus nog in volledig originele staat. Het 21,196 kilometer lange bouwwerk was gebouwd om de Mongolen buiten te houden en strekt zich uit van het oosten naar het westen in noord China. Het dateert uit de zevende eeuw voor Christus, dus sommige stukken zijn ingestort. Dus naast een wandeling is het ook nog een leuke klimtocht van uitkijktoren naar uitkijktoren.
De maand was is sneltreinvaart verlopen en voor ik het wist zat mijn avontuur in Beijing er alweer op. Dat het leuk zou worden wist ik, maar ik had niet verwacht dat ik het er zo onwijs naar mijn zin zou hebben! Ik heb ontzettend leuke mensen ontmoet en er een aantal hele goede vrienden aan overgehouden. We hebben vanalles meegemaakt en de stad helemaal uitgekamd. En het aller belangrijkste: ik spreek nu een piep klein beetje Chinees! Het afscheid was bitterzoet, het is nooit leuk om dit soort plekken vol herinneringen achter te laten, maar tegelijkertijd is het ook een heerlijk gevoel om mijn reis weer door te zetten met alle mooie bestemmingen die nog gaan komen in het achterhoofd.
We zeggen het elke keer weer als we ergens vertrekken, afscheid nemen bestaat niet. En dat klopt ook helemaal, want wie had gedacht dat zelfs mijn hele volgende maand in het teken van EF zou staan? En nog sterker, dat dit niet mijn laatste keer in Beijing zou zijn deze reis? Daarover meer in het volgende verslag. Stay tuned!
Voor de foto's van mijn reis kunnen jullie terecht op mijn facebook, de albums staan vermeld onder de naam The Big Trip (Part 1, 2, 3,...). Verder heb ik ook een publieke fotoblog, waar ik zo nu een dan een kleine selectie van mijn favoriete of bewerkte foto's plaats. De site gaat nu onder de naam: http://struckbywanderlustx.blogspot.com
-
06 Juli 2014 - 21:28
Marianne En Hugo:
Hoi Sanne, we lopen achter maar blijven je volgen. Inmiddels al weer 2 landen verder, maar zo te lezen ok in China flink genoten! Veel plezier met je laatste weken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley