Strand BBQ's en klimtochten op zee
Door: Sanne Huijsman
Blijf op de hoogte en volg Sanne
24 Juli 2014 | Thailand, Phi Phi-eilanden
En daar was ik dan weer: heerlijk warm Thailand! In januari had ik al het midden en noorden bezocht, dus ditmaal trok ik zuidelijk. Na al het cultuurspotten van de afgelopen maanden en het rap tempo waarin ik China had bezocht was het nu tijd voor lekkere luiervakantie, ofwel zon, zee, strand.
Via Kuala Lumpur vloog ik van Taipei naar Bangkok, waar ik de nacht doorbracht op het vliegveld en in de ochtend de eerste trein nam naar het zuiden. Ik had mazzel, want de vorige dag werd bekend gemaakt dat de avondklok (die door de nieuwe 'regering' was ingesteld sinds de start van de militaire coup) in het hele land werd opgeheven, dus daar hoefden we ons geen zorgen meer om te maken. In de avond kwam ik aan in Surat Thani, een doorverbindingsplaats waar ik een nachtje bleef, zodat ik de volgende ochtend op de bus kon stappen richting Phuket. Nog voor het middag uur kwam ik aan in Patong Beach, eindelijk strand! Maar daar was dan ook wel alles mee gezegd, na twee dagen Phuket was ik er helemaal klaar mee. Buitenom dat het het laagseizoen was, was het backpacker gehalte minimaal en zag ik eigenlijk alleen maar families rondlopen die in luxe resorts verbleven. 's Avonds krijgt de stad een heel ander gezicht, met een druk nachtleven. Ik houd wel van een feestje, maar dit was toch niet helemaal mijn smaak. Waar Khaosan Road in Bangkok nog gezellig en entertaining is, brengt de strip van Phuket 'Bangla Road' het naar een heel nieuw (ordinair, vulgair) level. Natuurlijk zijn er genoeg reizigers van mijn leeftijd, maar bij lange na niet zo veel als het aantal dikke, vieze vijftigplussers van het mannelijk geslacht die enkel opzoek zijn naar een Thaise massage met happy ending, een pingpong show en een snelle wip. En zelfs deze twee groepen bij elkaar opgeteld komen niet eens in de buurt van het gehalte lady boys en prostitués. Doordat het dus geen hoogseizoen was, stonden de ruim twingtig paaldanseressen per club voor een lege zaal te dansen, hun verveelde gezichten spraken boekdelen. Het is maar een raar idee dat tien jaar geleden de tsunami Phuket en de rest van de Andaman kustlijn uitgewist heeft en dat er nu al geen sporen meer van te vinden zijn, behalve hier en daar een bordje 'Tsunami escape route, this way.'
Na eenmaal Phuket uitgevlucht te zijn vond ik mijzelf op de boot naar Koh Phi Phi, waar mij een onvergetelijke week te wachten stond. Op de boot ontmoette ik zes andere solo reizigers, met wie we al snel onafscheidelijk waren. Voor een vrienden prijsje mochten we met zijn zevenen de gehele verdieping van een hostel hebben, wat direct aan het strand lag. Onze eigen 'villa' dus! Het idee was aanvankelijk om maar een paar dagen te blijven, maar we hadden het er zo naar ons zin dat er dagelijks een 'nee, ik denk dat ik nog een dagje blijf' klonk. Zo bleef de groep uit Singapore, China, Italië, Ierland en Nederland er uiteindelijk dus een week. Phi Phi is een prachtig eiland, dat bestaat uit twee bergjes die verbonden zijn met een strookje land, met aan weerszijde strand. Wij bevonden ons in Tonsai Bay, waar de stranden wit zijn en het heldere water turqoise oplicht. Hier zijn de meeste barren en een paar hostels te vinden. Het bewoonbare gedeelte van het eiland bestaat eigenlijk maar uit één straat, die beide stranden verbindt en waar alle restaurants te vinden zijn. Het hele eiland is dan ook maar acht kilometer lang.
Onze hele week bestond eigenlijk voornamelijk zonnen en zwemmen, want het was zo'n 35 °C en we hebben geen drupje regen gezien, lekker eten, de nodige feestjes bezoeken en veel wedstrijden van het WK kijken, we waren uiteraard door allerlei nationaliteiten omringd. Met name de wedstrijd tegen Australië was geweldig, omdat het eiland net zo stamp vol zit met Australiërs als Nederlanders. Dus de Irish Pub leek die avond wel een stadion! Met een aantal gingen we op een mooie boot- en snorkeltocht naar Bamboo Island, Mosquito Island, Koh Phi Phi Lay en Maya Beach, waar de film The Beach met Leonardo Di Caprio zich afspeelt. Het snorkelen was prachtig, er waren zoveel mooie en felgekleurde vissen te zien. We hebben ook veel nacht gezwommen, al was dat ook bijna onmogelijk om niet te doen. Ons huis bevond zich aan het eind van het strand, wat rond 4 uur 's nachts volledig onder water staat door het tij. Dus meestal moesten we naar huis zwemmen, gelukkig was het water lekker warm. Ook hebben we aan het eind van een nacht stappen een berg beklommen in het donker zodat we de zonsopgang konden zien, een heel avontuur zoals jullie wel begrijpen. Helaas was het bewolkt, dus geen zonsopgang, maar wel een spectaculair uitzicht over het eiland. Onze huisbaas had ons verteld dat hij nog een barbeque had staan, dus gingen we op een ochtend naar de locale markt om vlees, groentes en vers gevangen vis te halen. Die avond nodigden we wat locals uit en hielden we een heerlijk BBQ feest op het strand! Wie had dat gedacht, dat we nog eens een feest zouden organiseren in Thailand.
De week vloog voorbij, maar op den duur werd het toch tijd om ons nieuwe thuis achter te laten, dus besloten we dat als we zouden gaan, we allemaal tegelijkertijd zouden gaan. Gelukkig splitste de groep niet helemaal op en nam ik met Maryse en Nadia de ferry naar Krabi, om vervolgens per longtailboot naar Railay te varen en vanaf daar naar Tonsai. Een afgelegen, maar bijzonder plekje op het puntje van een schiereiland. Het leek wel alsof de tijd er stil stond en we ons in een jaren zestig hippiedorp bevonden. Ook Tonsai bestond maar uit één straat, heerlijk vind ik dat, je voelt je er binnen no time thuis, hebt er je vaste plekjes en de hele bevolking kent je binnen een dag, waarna je altijd vrolijk begroet wordt. Na het geluier en gefeest in Phi Phi hadden we zin om weer eens wat actiefs te doen, dus wandelden we over de heuvels en door de jungle naar Railay. Het was geen zware wandeling, maar door de luchtvochtigheid en hitte van het 'regenseizoen' (tussen aanhalingstekens, want ik had in bijna twee weken tijd nog steeds geen regen gezien, gelukkig) zweetten we ons kapot! Met elke stap vielen de druppels van je hoofd, dat had ik nog nooit eerder meegemaakt. Goed drinken dus! We bezochten Diamond Cave, waar helaas geen diamanten te vinden waren, maar wel een gigantische kolonie vleermuizen, ook gaaf! Na een heerlijke Indiase lunch, beklommen we een zeer steile bergroute naar Viewpoint, er hingen touwen om je aan op te trekken, anders kom je er echt niet. Boven werden we beloond met een mooie zonsondergang.
De Krabi provincie staat door haar loodrechte karstkliffen bekend als het perfecte oord voor bergbeklimmen, dus dat moesten we uiteraard ook uitproberen! De volgende dag hadden we een klimtocht op zee geplanned. Met een mooie, oude zeilboot en een gezellige groep mensen vaarden we de zee op, langs een aantal eilanden en rotsen. We kwamen ook langs Chicken Island, het eiland heeft serieus de vorm van een kip! Met een rubber bootje werden we naar een loodrechte rotswand gebracht, die we met onze speciale schoentjes konden beklimmen. Het was leuk, maar wel moeilijk en toch ook best eng. Het is een stuk lastiger dan zo'n indoor klimwand, omdat de uitsteeksel van de rotswand scherp en glibberig zijn, kleiner van stuk zijn en je ook nergens aan verzekerd zit. Een voordeel: als je valt, dan val je in het water. Helaas was er ook een mevrouw die recht bovenop een reuzachtige kwal viel, niet echt heel fijn. Uiteraard hebben we ook weer gesnorkeld, want dat is een activiteit waar je in dit soort gebieden maar geen genoeg van kunt krijgen!
We bleven nog een extra dagje, om gewoon lekker te chillen in de rasta caféetjes waar alle medewerkers op Aziatische Bob Marleys lijken en om te genieten van huisgemaakt brood en power Chai in de yoga hutjes. Toen was het helaas ook tijd om afscheid te nemen van mijn vriendinnetjes, want we trokken allemaal een andere kant op. Door het verplaatsen van mijn vliegticket had ik in totaal vijf extra weken, maar omdat een Thais visa dertig dagen geldig is zou ik hoedanook op een visa run moeten gaan. De dichtstbijzijnde grens was met Maleisië, en dus eenmaal daar leek het mij niet meer dan logisch om gewoon lekker het land te verkennen in plaats van direct weer terug te gaan. Bovendien had ik ook wel weer zin om cultuur te snuiven. Ondanks dat ik mij die vijf weken eigenlijk alleen relaxen had voorgenomen, had ik nu eigenlijk wel weer genoeg strand gezien en kon ik niet wachten om weer lekker met mijn rugzakje en camera een nieuwe plek te ontdekken. Oftewel, next stop: mainland Malaysia! Selemat Datang!
Voor de foto's van mijn reis kunnen jullie terecht op mijn facebook, de albums staan vermeld onder de naam The Big Trip (Part 1, 2, 3, 4...). Verder heb ik ook een publieke fotoblog, waar ik zo nu een dan een kleine selectie van mijn favoriete of bewerkte foto's plaats. De site gaat nu onder de naam: http://struckbywanderlustx.blogspot.com
Via Kuala Lumpur vloog ik van Taipei naar Bangkok, waar ik de nacht doorbracht op het vliegveld en in de ochtend de eerste trein nam naar het zuiden. Ik had mazzel, want de vorige dag werd bekend gemaakt dat de avondklok (die door de nieuwe 'regering' was ingesteld sinds de start van de militaire coup) in het hele land werd opgeheven, dus daar hoefden we ons geen zorgen meer om te maken. In de avond kwam ik aan in Surat Thani, een doorverbindingsplaats waar ik een nachtje bleef, zodat ik de volgende ochtend op de bus kon stappen richting Phuket. Nog voor het middag uur kwam ik aan in Patong Beach, eindelijk strand! Maar daar was dan ook wel alles mee gezegd, na twee dagen Phuket was ik er helemaal klaar mee. Buitenom dat het het laagseizoen was, was het backpacker gehalte minimaal en zag ik eigenlijk alleen maar families rondlopen die in luxe resorts verbleven. 's Avonds krijgt de stad een heel ander gezicht, met een druk nachtleven. Ik houd wel van een feestje, maar dit was toch niet helemaal mijn smaak. Waar Khaosan Road in Bangkok nog gezellig en entertaining is, brengt de strip van Phuket 'Bangla Road' het naar een heel nieuw (ordinair, vulgair) level. Natuurlijk zijn er genoeg reizigers van mijn leeftijd, maar bij lange na niet zo veel als het aantal dikke, vieze vijftigplussers van het mannelijk geslacht die enkel opzoek zijn naar een Thaise massage met happy ending, een pingpong show en een snelle wip. En zelfs deze twee groepen bij elkaar opgeteld komen niet eens in de buurt van het gehalte lady boys en prostitués. Doordat het dus geen hoogseizoen was, stonden de ruim twingtig paaldanseressen per club voor een lege zaal te dansen, hun verveelde gezichten spraken boekdelen. Het is maar een raar idee dat tien jaar geleden de tsunami Phuket en de rest van de Andaman kustlijn uitgewist heeft en dat er nu al geen sporen meer van te vinden zijn, behalve hier en daar een bordje 'Tsunami escape route, this way.'
Na eenmaal Phuket uitgevlucht te zijn vond ik mijzelf op de boot naar Koh Phi Phi, waar mij een onvergetelijke week te wachten stond. Op de boot ontmoette ik zes andere solo reizigers, met wie we al snel onafscheidelijk waren. Voor een vrienden prijsje mochten we met zijn zevenen de gehele verdieping van een hostel hebben, wat direct aan het strand lag. Onze eigen 'villa' dus! Het idee was aanvankelijk om maar een paar dagen te blijven, maar we hadden het er zo naar ons zin dat er dagelijks een 'nee, ik denk dat ik nog een dagje blijf' klonk. Zo bleef de groep uit Singapore, China, Italië, Ierland en Nederland er uiteindelijk dus een week. Phi Phi is een prachtig eiland, dat bestaat uit twee bergjes die verbonden zijn met een strookje land, met aan weerszijde strand. Wij bevonden ons in Tonsai Bay, waar de stranden wit zijn en het heldere water turqoise oplicht. Hier zijn de meeste barren en een paar hostels te vinden. Het bewoonbare gedeelte van het eiland bestaat eigenlijk maar uit één straat, die beide stranden verbindt en waar alle restaurants te vinden zijn. Het hele eiland is dan ook maar acht kilometer lang.
Onze hele week bestond eigenlijk voornamelijk zonnen en zwemmen, want het was zo'n 35 °C en we hebben geen drupje regen gezien, lekker eten, de nodige feestjes bezoeken en veel wedstrijden van het WK kijken, we waren uiteraard door allerlei nationaliteiten omringd. Met name de wedstrijd tegen Australië was geweldig, omdat het eiland net zo stamp vol zit met Australiërs als Nederlanders. Dus de Irish Pub leek die avond wel een stadion! Met een aantal gingen we op een mooie boot- en snorkeltocht naar Bamboo Island, Mosquito Island, Koh Phi Phi Lay en Maya Beach, waar de film The Beach met Leonardo Di Caprio zich afspeelt. Het snorkelen was prachtig, er waren zoveel mooie en felgekleurde vissen te zien. We hebben ook veel nacht gezwommen, al was dat ook bijna onmogelijk om niet te doen. Ons huis bevond zich aan het eind van het strand, wat rond 4 uur 's nachts volledig onder water staat door het tij. Dus meestal moesten we naar huis zwemmen, gelukkig was het water lekker warm. Ook hebben we aan het eind van een nacht stappen een berg beklommen in het donker zodat we de zonsopgang konden zien, een heel avontuur zoals jullie wel begrijpen. Helaas was het bewolkt, dus geen zonsopgang, maar wel een spectaculair uitzicht over het eiland. Onze huisbaas had ons verteld dat hij nog een barbeque had staan, dus gingen we op een ochtend naar de locale markt om vlees, groentes en vers gevangen vis te halen. Die avond nodigden we wat locals uit en hielden we een heerlijk BBQ feest op het strand! Wie had dat gedacht, dat we nog eens een feest zouden organiseren in Thailand.
De week vloog voorbij, maar op den duur werd het toch tijd om ons nieuwe thuis achter te laten, dus besloten we dat als we zouden gaan, we allemaal tegelijkertijd zouden gaan. Gelukkig splitste de groep niet helemaal op en nam ik met Maryse en Nadia de ferry naar Krabi, om vervolgens per longtailboot naar Railay te varen en vanaf daar naar Tonsai. Een afgelegen, maar bijzonder plekje op het puntje van een schiereiland. Het leek wel alsof de tijd er stil stond en we ons in een jaren zestig hippiedorp bevonden. Ook Tonsai bestond maar uit één straat, heerlijk vind ik dat, je voelt je er binnen no time thuis, hebt er je vaste plekjes en de hele bevolking kent je binnen een dag, waarna je altijd vrolijk begroet wordt. Na het geluier en gefeest in Phi Phi hadden we zin om weer eens wat actiefs te doen, dus wandelden we over de heuvels en door de jungle naar Railay. Het was geen zware wandeling, maar door de luchtvochtigheid en hitte van het 'regenseizoen' (tussen aanhalingstekens, want ik had in bijna twee weken tijd nog steeds geen regen gezien, gelukkig) zweetten we ons kapot! Met elke stap vielen de druppels van je hoofd, dat had ik nog nooit eerder meegemaakt. Goed drinken dus! We bezochten Diamond Cave, waar helaas geen diamanten te vinden waren, maar wel een gigantische kolonie vleermuizen, ook gaaf! Na een heerlijke Indiase lunch, beklommen we een zeer steile bergroute naar Viewpoint, er hingen touwen om je aan op te trekken, anders kom je er echt niet. Boven werden we beloond met een mooie zonsondergang.
De Krabi provincie staat door haar loodrechte karstkliffen bekend als het perfecte oord voor bergbeklimmen, dus dat moesten we uiteraard ook uitproberen! De volgende dag hadden we een klimtocht op zee geplanned. Met een mooie, oude zeilboot en een gezellige groep mensen vaarden we de zee op, langs een aantal eilanden en rotsen. We kwamen ook langs Chicken Island, het eiland heeft serieus de vorm van een kip! Met een rubber bootje werden we naar een loodrechte rotswand gebracht, die we met onze speciale schoentjes konden beklimmen. Het was leuk, maar wel moeilijk en toch ook best eng. Het is een stuk lastiger dan zo'n indoor klimwand, omdat de uitsteeksel van de rotswand scherp en glibberig zijn, kleiner van stuk zijn en je ook nergens aan verzekerd zit. Een voordeel: als je valt, dan val je in het water. Helaas was er ook een mevrouw die recht bovenop een reuzachtige kwal viel, niet echt heel fijn. Uiteraard hebben we ook weer gesnorkeld, want dat is een activiteit waar je in dit soort gebieden maar geen genoeg van kunt krijgen!
We bleven nog een extra dagje, om gewoon lekker te chillen in de rasta caféetjes waar alle medewerkers op Aziatische Bob Marleys lijken en om te genieten van huisgemaakt brood en power Chai in de yoga hutjes. Toen was het helaas ook tijd om afscheid te nemen van mijn vriendinnetjes, want we trokken allemaal een andere kant op. Door het verplaatsen van mijn vliegticket had ik in totaal vijf extra weken, maar omdat een Thais visa dertig dagen geldig is zou ik hoedanook op een visa run moeten gaan. De dichtstbijzijnde grens was met Maleisië, en dus eenmaal daar leek het mij niet meer dan logisch om gewoon lekker het land te verkennen in plaats van direct weer terug te gaan. Bovendien had ik ook wel weer zin om cultuur te snuiven. Ondanks dat ik mij die vijf weken eigenlijk alleen relaxen had voorgenomen, had ik nu eigenlijk wel weer genoeg strand gezien en kon ik niet wachten om weer lekker met mijn rugzakje en camera een nieuwe plek te ontdekken. Oftewel, next stop: mainland Malaysia! Selemat Datang!
Voor de foto's van mijn reis kunnen jullie terecht op mijn facebook, de albums staan vermeld onder de naam The Big Trip (Part 1, 2, 3, 4...). Verder heb ik ook een publieke fotoblog, waar ik zo nu een dan een kleine selectie van mijn favoriete of bewerkte foto's plaats. De site gaat nu onder de naam: http://struckbywanderlustx.blogspot.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
