Pinguïns en walvissen

Na Dunedin was Oamaru de nieuwe bestemming, een klein dorpje vergeleken bij deze studentenstad, bekend om haar mogelijkheden om wilde pinguïns te zien. Toen ik hier 's avonds aankwam was dat dan ook hetgeen wat ik als eerst ging doen. Vanaf het dorp is het ongeveer een uurtje lopen naar Bushy Beach, waar de zeer zeldzame yellow crested penguin te zien is. De beste tijd om deze soort te zien is zo'n twee uur voor zonsondergang. Toen ik aankwam kwamen er ongeveer vier pinguïns het water uit waggelen, waarna ze een end over het strand liepen om vervolgens naar hun schuilplaats in het bos te gaan. Later volgde er nog een achterblijver die op zijn weg naar de bushbush een groot houtblok over het hoofd had gezien en daardoor vrolijk op zijn snufferd ging. Op de terugweg liep ik naar de haven, waar bij schemering kleine, blauwe pinguïns tevoorschijn komen. Op de steiger keek iedereen verbijsterd naar de eerste penguïn en maakte men als een malle foto's , niet wetende dat er nog zo'n vijftig stuks zouden volgen. Mijn staarmoment werd echter even onderbroken toen ik een plons hoorde, dag telefoon. Toen het echt donker werd kwamen de pinguins in groepjes van tien vanuit het water de bootafrit op waggelen. Sommigen waren wat bang en renden gelijk weg om zich onder een boot of auto te verschuilen, anderen kwamen dichtbij om op hun beurt ons eens te observeren en in het been van mijn vriendin te pikken en in haar rok een nestje proberen te bouwen, oude rokkenjager... Dan komt het spannende moment waarop ze de weg over moeten steken, de ene keer duurt het tien minuten, de andere keer is het een uur van op het randje staan en bij elke auto weer snel weg rennen, af en toe lijkt het ook een bijna suïcidale poging. Zo remde er een auto op de weg en in plaats van weg te rennen kroop het groepje pinguïns onder het voertuig, wat vervolgens een half uur moest wachten voordat het verder kon rijden.

De volgende ochtend ging ik met mijn twee Canadese vriendinnen naar de boerenmarkt. Het leuke hier is dat je op de markt goed eten voor een veel lagere prijs kan vinden dan in de winkel. Ondanks dat één Nieuw-Zeelandse dollar je slechts 60 eurocent oplevert zijn de prijzen voor gezond eten belachelijk duur. In eerste instantie lijkt dat gek, omdat het een land is waar bijna elk gewas kan groeien, maar juist die producten worden massaal naar het buitenland geëxporteert. Dus die lekkere wijnen en het lamsvlees waar Nieuw-Zeeland zo bekend om staat zijn eigenlijk onbetaalbaar voor de budgeterende backpacker. Naast het voordeel wat je uit het marktbezoek kunt slepen is het sowieso leuk om er heen te gaan, meestal speelt er een bandje en staan er wat leuke eettentjes. Na de markt ben ik naar het Steampunk HQ gegaan. Steampunk is in feite een soort science fiction stijl, alleen niet zoals wij dat kennen, maar zoals de toekomst in de Victoriaanse tijd werd gezien, met dus veel gebruik van de toendertijd nieuwe uitvinding: stoommachines. Het hele dorpscenter heeft het thema van deze 'moderne' kunstbeweging, dus je kunt je voorstellen dat hier en daar de vreemdste creaties gemaakt zijn van onderdelen van (stoom)machines. Een hedendaagse versie is in het Steampunk HQ te bewonderen, zelf hou ik wel van moderne kunst, zeker wanneer er van losse onderdelen iets verassends gemaakt kan worden. Dus ik had het weer prima naar mijn zin in dit kleine, maar goedgevulde, museum waar de kunst tegerlijkertijd een donker, maar toch grappig ondertoontje heeft.

De volgende bestemming was Christchurch, tot voor kort nog bekend als een mooie Engelse stad met de prachtige kathedraal als haar hoogtepunt, maar nu een stad van puin. In 2010 dacht men geluk te hebben dat een zware aardbeving 50km verderop de stad redelijk ongedeerd liet, maar in februari 2011 rond het lunchuur, waarop de stad barstte van de mensen, sloeg moeder natuur opnieuw haar slag. Ditmaal met een beving van 6,3 op de schaal van Richter, slechts 3km onder het aardoppervlak, met het epicentrum recht in het centrum en zakengedeelte van de stad. Deze aardbeving liet veel schade achter, en ondanks dat er gigantisch hard gewerkt wordt en er misschien wel meer Ierse bouwvakkers aanwezig zijn dan daadwerkelijke inwoners, liggen sommigen gebouwrestanten nog steeds op straat en zijn een aantal wegen nog steeds onbegaanbaar. In totaal telt het aantal gebouwen wat gesloopt is of nog gesloopt moet worden ongeveer 1300 en zijn er bijna 200 mensen om het leven gekomen. Om eerlijk te zijn vind ik het erg deprimerend om door Christchurch te lopen, het ziet eruit als vergane glorie en bij het zicht van sommige gebouwen krijg je echt kippenvel, want je weet dat ergens tussen al dat puin mensen waren die iets verschrikkelijks meegemaakt hebben. Bijna alle mooie, oude gebouwen zijn ernstig beschadigd, zoals de universiteit en het kunstcentrum. Ook liep ik langs een theater wat voor de helft was ingestord, maar waar alle stoelen nog netjes op een rij stonden... Het ziet er maar macaber uit. Overal waar je kijkt zie je gaten en grijze vlaktes, waar eerst torenhoge hotels en kantoorpanden stonden. Het gebouw wat er nu toch wel het meest dramatisch uit ziet is de oude kathedraal. De hoge klokkentoren is in zijn geheel naar beneden gekomen en van de kerk zelf is nog ongeveer de helft over. De staanders die de rest van het verval tegen hadden moeten houden staan inmiddels functieloos een paar meter voor de ruïne, die steeds verder verzakt. Naast de puinhoop staat triest een groot bronzen beeld van een Engel, haar armen naar de hemel uitgespreid, maar ondertussen staat ze met touwen en banden aan een pilaar vastgebonden, omdat ze anders naar beneden klettert. Zoals ik al zei, vergane glorie. 's Avonds vind ik het net een spookstad, want voor de grootste stad van het zuidereiland lopen er bar weinig mensen op straat. Toch ben ik niet geheel negatief over de stad, want het is erg indrukwekkend om te zien hoe hard er aan de reconstructie gewerkt wordt met werklieden van over de hele wereld. Er is bovendien een groot initiatief om de stad tot een creatief, modern centrum te maken en om die reden zijn er tussen het herbouwen door een hoop tijdelijke kunstprojecten gaande. Het ziet er nu wat rommelig uit, maar het idee heeft zijn charme, dus ik denk dat als je hier over tien jaar nog eens komt je je ogen uit zult kijken. Tijdelijke projecten op dit moment zijn bijvoorbeeld het RE:Start winkelcentrum, een concept wat bestaat uit kleurrijke, leuk gedecoreerde scheepscontainers als vervanging van de ingestorte shoppingmall. Ook voor de kathedraal heeft men vorig jaar wat bedacht, nu staat er namelijk voorlopig een kerk van karton, deze Cardboard Cathedral is bedacht door een Japanse architect. Overal door de stad is graffiti te vinden, maar in plaats van rotzooiende hangjongeren heeft de gemeente artiesten ingehuurd om mooie muurschilderingen te maken. Het zijn met name hoopgevende gedichten en citaties en zo heb je bijvoorbeel de Infinity Poetry Wall.

Christchurch ligt handig op de route, midden in een netwerk aan wegen, dus ik ben er drie keer geweest. Vanuit Christchurch ging ik eerst naar lake Tekapo, een meer wat door een bepaalde stof in het water felblauw kleurt en prachtig afsteekt met het goude berglandschap waar ze door omringd is. Dus uiteraard heb ik een mooie wandeling gemaakt langs het water en door het graslandschap naar de top van Mt. John, waar ik toevallig een Japanse kennis tegen kwam. Daarna ben ik door gelopen naar Church of the Good Shepherd, om de iconische foto's te maken die op veel anzichtkaarten te zien zijn. Het is een simpele, Engelse boerenkerk, maar op een pracht plaats en voor menig toerist een gewild trouwlocatie. Mij deed het denken aan de kerk in Skyfall (James Bond). 's Nachts zijn we nog een keer terug gegaan naar de kerk om sterren te kijken, want lake Tekapo staat daar bekend om, doordat er verder geen dorpen zijn heb je dus ook geen last van lichtvervuiling. Je kan hier heel scherp de melkweg zien, al hadden we wat overlast van een volle maan, het heeft wel mooie plaatjes opgeleverd!

Na een nachtje terug in Christchurch ging ik door naar Hanmer Springs, de plaats die mij nog het meest bij stond, omdat mijn ouders en ik hier de vorige keer met onze reis begonnen. Ik ben niet direct in het water gesprongen, maar heb de eerste dag bij aankomst nog een mooie wandeltocht gemaakt naar Conical Hill, via de Majuba walk naar de Woodlandtrack en op de terugweg kon ik onverwachts genieten van de kerstoptocht. De volgende dag ging ik lekker luieren in Hanmer Springs Spa, bestaande uit diverse 'hot pools' en zwavelbaden, die door de hitte van de aarde verwarmd worden. Er zijn allerlei baden met diverse functies, zoals massage, en uiteenlopende temperaturen tussen de 28 °C en 42 °C. Ik had er alleen niet aan gedacht om mijn zilveren sierraden af te doen, dus die zijn in reactie met het zwavel donkerbruin geworden, maar een beetje tandpasta doet wonderen! De dag erna vertrok mijn bus pas laat in de middag, dus besloot ik nog een halve dagswandeling te doen, de Dogstream Track en de Waterfall Track. Waar dat op uit komt begrijpen jullie wel lijkt me.

Na nog een nachtje in Christchurch geslapen te hebben reed ik door naar mijn laatste toeristische plek in dit land: Kaikoura. Deze zonnige kustplaats staat bekend om haar mogelijkheiden om marineleven te spotten. Er zijn allerlei (prijzige) tours om walvissen, dolfijnen, zeehonden en albatrossen te zien. Die keuze was niet moeilijk, want kom op, wanneer krijg je nou nog een keer de kans om een walvis van dichtbij te zien?! Met een motorboot gingen we de woeste oceaan op, wat niet bij iedereen goed viel. Met name de groep van twintig Indiërs had wat problemen met de hoge golven en hing binnen de kortste keren al boven een zakje. Op ongeveer een half uur van Kaikoura ligt de grens tussen twee tectonische platen, waardoor er een groot gat is ontstaan. Deze trog is ongeveer 2 km diep en zorgt voor een ijskoude stroom uit de antarctische wateren. Dit, in combinatie met het warme oppervlaktewater vol zoöplankton, vormt een ideale leefomgeving voor walvissen. Om die reden wordt de trog ook wel de whale highway genoemd, die gepasseerd wordt door 80% van alle walvissen ter wereld, een ideale plek om er eentje te vinden dus! Met een apparaat luisterden we naar klikjes in het water, deze klikjes zijn echo's die de walvis uitzendt om zijn prooi en omgeving te localiseren, in feite hetzelde wat een vleermuis doet alleen op een lagere frequentie die voor ons makkelijker te horen is. Na een tijdje rond gedobberd te hebben en gegevens uitgewisseld te hebben met de andere boten vonden we onze walvis, wat een gigantisch beest! De potvis (spermwhale) die we vonden was omringd door dolfijnen die vrolijk met elkaar en het grote gevaarte aan het spelen waren. Terwijl de dolfijnen om de potvis cirkelden en salto's maakten vlogen er boven ook nog een aantal albatrossen, op zo'n uniek moment voel je je maar gelukkig dat je zo'n mooi staaltje werk van moeder Natuur hebt mogen bewonderen! Een hoop bijzondere dieren in een plaatje dus, met de potvis als 's werelds grootste roofdier en de albatros als grootste roofvogel ter wereld. De potvissen zijn rond de 20 meter lang en de albatrossen hebben een spanwijdte va ongeveer 3,5 meter. Ongeveer eens in de 40 minuten komt er een potvis naar boven om via haar spuitgat CO2 uit te spuwen en drie ton (!) zuurstof in te ademen. Het dier blijft ongeveer 15 minuten aan het oppervlakte tot ze naar beneden duikt, waarbij je het befaamde beeld krijgt van een walvissenstaart die 'uit het niets' omhoog lijkt te komen, erg mooi om te zien. Wij hadden het geluk om nog een tweede walvis te kunnen zien voordat we terug keerden naar de kust. Na het avondeten besloot ik nog een wandeling te maken naar een zeehonden kolonie die iets verder weg was dan ik dacht, waardoor ik 's avonds laat in het donker in the middle of nowhere nog 2 uur terug moest lopen. Toch leuk, een beetje spanning en sensatie op de laatste avond van mijn rondreis!

De volgende ochtend vertrok ik met de bus voor een lange rit naar Motueka, waar ik door Stef werd opgehaald voor kerstavond bij de familie in Takaka! In totaal ben ik nog bijna 2 weken hier in Golden Bay gebleven, voordat ik terug naar Christchurch en het vliegveld ging. Naast Kerst en oud en nieuw hebben we ook de verjaardagen van Stef en Rita gevierd, die samen een groot pizzafeest gaven, want er staat een grote pizzaoven in de vorm van een draak (ja, de rook komt ook uit de neusgaten!) in hun tuin. Met kerst hebben we lootjes getrokken en heb ik een viergangen diner gekookt wegens de verjaardagen: caprese en oeufs en cocotte als voorgerecht, gevolgd door een soepje, daarna pasta met zalm, pesto, spinazieroomsaus en pijnboompitjes als hoofdgerecht en een citroen meringue taart als dessert. Met oud en nieuw ben ik met Siti en haar vriendinnen naar een reggae/dub festivalletje geweest en daarna naar het feest van een vriendin van de familie. De andere dagen zijn we lekker gaan kayakken, naar het strand geweest en in de rivier gezwommen. Ook moest ik uiteraard The Hobbit 2 nog zien en hebben we een Lord of the Rings marathon gedaan, ik ben nu immers bij al die filmlocaties geweest, en heb ik de badkamer beschilderd, alle gasten laten een kunstwerkje in de logeer (bad)kamer achter, dus ik ook! Het laatste weekend hebben we nog een leuke tweedaagse trek gemaakt in het Abel Tasman NP. We vertrokken pas eind van de middag, want je moet een oversteek tussen twee schiereilanden maken en dat gaat natuurlijk alleen als het eb is. Met de backpack en kampeerspullen op onze rug hebben we eerst een aantal kilometer door de modder -het kwam tot boven je enkels- gebanjerd. Goed voor je huid en sowieso erg leuk om eens te doen! Daarna was het nog een stuk over de heuvels en het strand en konden we ons tentje vlakbij het water opzetten. Die nacht regende en stormde het hard, maar dat heeft wel wat, zolang je een waterdichte tent hebt. Gelukkig hadden we de inhoud van de backpacks in vuilniszakken gedaan, want ze waren doorweekt! Tegen de tijd dat we vertrokken voor de terugreis klaarde het weer op en begon het pas opnieuw te regenen toen we een restaurantje hadden bereikt, kwam dat even mooi uit! Op mijn laatste avond hebben we nog genoten van een optreden van een reggaeband in de Mussel Inn.

Inmiddels zit ik alweer bijna een week in Thailand, maar daarover later meer! Nieuw-Zeeland was een prachtig land en heeft me veel mooie avonturen en herinneringen geleverd! Wat mijn highlights waren? Canyonning in de Waitomogrotten, Rotorua, de Tongariro Crossing, Wanaka, bungeejumpen in Queenstown, zeekayakken in Milford Sound, pinguïns spotten in Oamaru, de walvissentocht... Wat niet, eigenlijk? Dat de Kiwi trots zijn op hun tweehonderd jaar jonge land is volkomen terecht, een boeiende geschiedenis in zo'n korte tijdsspan, een super Rugbyteam, een heerlijk relaxte sfeer, maar boven alles, de natuur. Het is een land wat werkelijk alles te bieden heeft: gletsjers, regenwouden, gigantische meren, lange stranden, noem het maar op! Het is net alsof moeder Natuur de aardbol in het klein wilde vormen en deze miniatuurwereld tot Nieuw-Zeeland heeft gedoopt. Aotearoa, het land van de lange witte wolk.